The Black Dahlia Murder – Verminous

Geschreven door op 21-04-2020 om 19:00.

We gaan helemaal naar de ratten vandaag! The Black Dahlia Murder heeft een nieuw album, en iedereen weet dat het consistent gaat zijn. Geef mij een album van de band dat niet van behoorlijke kwaliteit was. Dat kan inderdaad niet, want alle albums waren tot nu toe van behoorlijke kwaliteit. De Amerikanen vormen een klasseband in het straatje melodieuze death metal, en zijn een betrouwbaar fenomeen. Album nummer negen is het alweer, en Metal Blade Records mag getrouw de handel uitbrengen. De naam is Verminous.

De band brengt een album uit waarop evolutie en diepgang te vinden is. Een album dat typisch The Black Dahlia Murder is, maar toch ook van een heel andere kant. De technische catchy hooks van Miasma, Abysmal en bijvoorbeeld Deflorate zijn nergens te bekennen. De band gaat voor een emotioneler en veelzijdiger geluid. In die zin kan je het zien als een verdieping van Nightbringers uit 2017. Ik kwam hier voor licht verteerbare en razendsnelle death metal. De band zegt ‘Neen’ en komt met een veel volwassener, maar ook depressiever geluid. Snel zijn de heren nog steeds, maar licht verteerbaar wil ik het niet noemen. Verminous gaat je wat meer luisterbeurten kosten, dan je bij deze band gewend bent. Begrijp goed dat ik het wat die diepgang betreft heb over deze band ten opzichte van zichzelf, en niet in vergelijking met andere bands. De productie is wat meer richting de organische kant, zodat het zich wat meer onderscheid van de steeds absurdere geluidskunsten die veel deathmetal- en vooral deathcorebands uithalen.

Het album vormt een consistent geheel. Echte uitschieters zou ik niet bij naam kunnen noemen. Daarvoor ligt de nadruk teveel op een integrale benaderingswijze. Elk nummer heeft wel een leuke opvallendheid of franje maar niets daarvan is echt afwijkend. Zodoende staan de nummers dus wat minder op zichzelf, maar passen ze beter in het raamwerk van het album. De band geeft zelf aan dat een track als Removal Of The Oaken Stake de melancholische kant van de band laat zien. Het gitaarwerk is zeker treuriger en meer beladen dan je bij The Black Dahlia Murder zou verwachten. The Leather Apron’s Dead biedt jankende solo’s en extreem afwisselend drumwerk. Op technisch vlak begint deze band echt serieuze vormen aan te nemen. Een voorbeeld daarvan is het breakdownrefrein van Child Of Night waar de intelligent geplaatste flageoletten van de gitaar zijn onderbouwd met snauwende screams. Het drumwerk zit vol met fills en imponerend voetenwerk. Het troosteloze Womb in Dark Chrysalis is een wat overdreven melancholisch intermezzo. Het album is zoals gezegd emotioneler en zwaarder dan eerder werk, maar zó geforceerd hoeft het nou ook weer niet. Bovendien is het een breuk met de flow van het album, maar zodra Dawn of Rats start, snap je waarom. De batterij moest even worden opgeladen, voordat de luisteraar dit laatste huzarenstukje aankan.

Verminous is een bijzonder album van The Black Dahlia Murder. Het is een groeiplaat die geduld van de luisteraar vraagt, maar het wachten waard is. De kracht ligt hem onder meer in de technische veelzijdigheid die wordt getoond. Ik vind het een knappe prestatie dat de band ook nu weer zichzelf creatief heeft uitgedaagd. Het is geen nieuwe persoonlijke favoriet, daarvoor is het mij net iets te melancholisch en serieus. Voor de volgende plaat voorspel ik trouwens alvast dat het artwork geel gaat zijn.

Score:

83/100

Label:

Metal Blade Records, 2020

Tracklisting:

1. Verminous
2. Godlessly
3. Removal of the Oaken Stake
4. Child of Night
5. Sunless Empire
6. The Leather Apron’s Scorn
7. How Very Dead
8. The Wereworm’s Feast
9. A Womb in Dark Chrysalis (Interlude)
10. Dawn of Rats

Line-up:

  • Trevor Strnad – Vocalen
  • Brian Eschbach – Gitaar, vocalen
  • Brandon Ellis – Gitaar
  • Max Lavelle – Basgitaar
  • Alan Cassidy – Drums

Links: