The 11th Hour – Lacrima Mortis
Napalm Records, 2012
Dat Ed Warby een uitstekend muzikant en drummer is was al algemeen bekend. Niet voor niets is hij niet alleen bekend als trommelaar van Gorefest, maar wordt hij in de regel ook vereenzelvigd met Ayreon, Hail Of Bullets en zelfs Krezip. Dat Warby niet alleen brute death metal, symfonische en zelfs poppy rock beheerst bewees hij in 2009 met Burden Of Grief. Op dat album uitte Ed zijn voorliefde voor doom metal en verraste hij door buiten de grunts alle instrumenten en zangpartijen voor zijn rekening te nemen. En dat Burden Of Grief niet een éénmalige doom-uitspatting is gebleken bewijst de Rotterdammer met Lacrima Mortis.
Het slechts zeven tracks tellende album wijkt niet veel af van zijn voorganger. De songtitels beloven wederom weinig vrolijks, maar de muzikale soep wordt niet zo heet gegeten als opgediend. Op Lacrima Mortis trakteert Warby de luisteraar wederom op makkelijk in het gehoor liggende, melodieuze doom. De fraaie arrangementen, gitaarleads en stemmige toetspartijen brengen mij in de verleiding om de brug te slaan naar Paradise Lost zoals zij midden jaren ’90 van de vorige eeuw van obscuur bandje naar grote metalact evolueerde. Invloeden van een andere (voormalige) doomlegende hoor ik terug in The Death Of Live dat qua muziek, sfeer en thematiek aanschurkt tegen het Judgement-album van Anathema.
Zonder Warby met deze vergelijkingen te kort te doen levert dat een bijzonder aangenaam, maar geen wereldschokkend origineel album op. Overige punten van kritiek zijn er echter amper en mogen gerubriceerd worden bij de “F” van futiliteiten. Om die toch te noemen: de songs zijn redelijk eenvormig en de zanglijnen van Warby verschillen onderling niet erg van elkaar. Maar op de keper beschouwd past dat wel binnen het genre. Bewust of onbewust heeft Ed het lyrische van Devon Graves (Psychotic Waltz, DeadSoul Tribe en ook… Ayreon) in zijn zang verwerkt. En dat bevalt mij dan weer wel.
Ondanks de wederom loodzware thematiek is Lacrima Mortis een aangename luisterervaring. De grunts van Pim Blankenstijn passen prima in het plaatje, de productie is gelikt en de plaat kakt nergens in. Als het aan mij ligt mag het project dat The 11th Hour nog steeds is opgewaardeerd worden naar volwaardige band waar de lokale clubpodia en wellicht (inter)nationale festivals mee kunnen worden gevuld. Maar dat zal gelet op de huidige stand van zaken binnen de muziek business wel ijdele hoop zijn.
Tracklisting:
- We All Die Alone
- Rain On Me
- The Death Of Live
- Tears Of The Bereaved
- Reunion Illusion
- Nothing But Pain
- Bury Me
Line-up:
- Ed Warby – zang, drums, gitaar, toetsen
- Pim Blankenstein – grunts
Links: