Ten – Return To Evermore
Frontiers, 2006
De band Ten bracht onlangs hun nieuwste album The Twilight Chronicles uit. De platenmaatschappij dacht wellicht dat het wel handig was om dan gelijk dit album uit 2004 ook opnieuw onder de aandacht te brengen. Het gaat hier dus niet om een nieuwe cd van de band maar om een re-issue uit 2004 met een extra bonustrack (stond al wel op de Japanse versie). Dit album is zeker wel de moeite waard. De band vierde onlangs nog haar 10 jarig bestaan dus geen verkeerde keus. De band Ten is onder andere beïnvloed door bands als Rainbow, Thin Lizzy en U.F.O.. De band klinkt alleen iets sterieler. Het album zal tegen een gereduceerde prijs in de winkels komen te liggen.
Gregoriaans gezang en dreigende keyboards openen deze Return To Evermore om vervolgens over te gaan in een lekkere ouderwetse hardrocksong in het straatje van Dio. De zang komt beter uit de verf op dit album dan op hun laatst verschenen nieuwe album The Twilight Chronicles. De sound is ook wat heftiger net als de riffs maar de productie zou nog wel wat vetter mogen klinken. Deze eerste song Apparation duurt ook aardig lang maar door voldoende afwisseling in de muziek valt dat niet op. Leuk is ook de manier waarop wordt overgegaan naar het volgende nummer Dreamtide: de pitch wordt gewoon omhoog gedraaid. Voor de volgende song Evermore zal Over The Hills And Far Away van Gary Moore wel als inspiratiebron hebben gediend want het thema lijkt er heel erg veel op. Van die meer keltische melodieën doen het natuurlijk wel goed op een ouderwets klinkende rockplaat dus zo’n song is niet misplaatst. Alleen een beetje creatiever met het thema omgaan had niet verkeerd geweest want ik verwacht nu elke keer een spetterende, gierende gitaarsolo van Gary Moore en ondanks een einde met een niet verkeerde solo mis ik een Moore solo. Het rustige Sail Away is weer zo’n song, die in de top 40 had kunnen staan ware het niet dat de band zich niet in de commerciële gebieden begeeft. Op ieder album heeft de band wel zo’n song (of meerdere) staan die meer naar de pop-kant neigen. De ene keer is dat meer geslaagd dan de andere keer. In dit geval is het een geslaagde ballad met catchy melodielijnen. Even The Ghosts Cry opent met een flitsend stukje gitaarwerk en heeft mede door de pompende beat en keyboards wel iets weg van een oude Van Halen song net als Evil’s On Top In The World. De Ten fans, die de Japanse versie niet in de kast hebben staan, zijn waarschijnlijk het meest benieuwd naar het laatste nummer It’s You That I Adore. Deze song is een bombastische song bestaande uit toetsen en zang. Een song, die het album netjes afsluit en wel wat buiten de rest van het materiaal ligt dus terecht op de eerste versie is weggelaten.
Dit album rockt meer dan het onlangs verschenen album The Twilight Chronicles. Deze cd kan me veel meer bekoren dus. De zang is niet alle nummers even sterk. Dat heeft te maken met de stem van Gary Hughes, die geen geschikte stem heeft voor alle soorten nummers. De koortjes zijn af en toe wel erg eng. Wat mij betreft hoeven ze die niet in alle nummers te gebruiken want die zorgen ervoor dat de nummers minder rocken. Al met al had ik liever gezien dat Ten na dit album verder was gegaan op deze koers want het is dan niet hun sterkste album, een boven gemiddeld Ten album was en is het nog steeds.
Tracklist:
- Apparition
- Dreamtide
- Evermore
- Sail Away
- Temple Of Love
- Even The Ghosts Cry
- Strangers In The Night
- Evil’s On Top Of The World
- The One
- Lost Soul
- Stay A While
- Tearing My Heart Out
- It’s You I Adore
Line-up:
- Gary Hughes – vocals
- Chris Francis – guitars
- John Haliwell – guitars
- Steve McKenna – bass
- Paul Hudson – keyboards
- Greg Morgan – drums
Links: