In de metalwereld kennen we een heel aantal bands die ‘het gebit’ in de bandnaam verwerken, zoals Baring Teeth, Teethgrinder en nog een heel scala andere soms bizarre combinaties. Verwar deze Teeth niet met het gelijknamige Teeth, waarvan collega redacteur Maarten O vorig jaar debuut-EP A Biblical Worship Of Violence recenseerde. Deze band bestaat in tegenstelling tot de Canadese metalcoreband uit Amerikanen die de dissonante deathmetalspelonken uitdiepen. Aan anticipatie alvast geen gebrek, want de promotekst sluit af met de volgende zin: “Throughout the grotesque soundscape, the band stares into the absurd eye of the harsh-as-hell reality of life to deliver one of 2024’s most shocking and powerful releases.” ofwel: “Door de groteske soundscape heen staart de band in het absurde oog van de harde realiteit van het leven om een van 2024’s meest schokkende en krachtige releases af te leveren”. En als de derde plaat dan de titel The Will Of Hate meekrijgt, dan ontkom ik er niet aan om dit album te recenseren. Op de site van het label Translation Loss Records staat zelfs de volgende referentie: ‘voor fans van Gorguts, Ulcerate, Cryptopsy, Portal, Wormed en Suffocation’. Ik ga er maar eens mijn tanden inzetten!
Het zal geen verrassing zijn dat het viertal niet in is voor een portie fijnzinnige muziek. Het is grauw, donker en hard, wanneer met Blight de eerste van elf tracks door de speakers blaast. De chuggy gitaarriffs zorgen voor de variatie, terwijl de twee vocalisten het nummer vrij roekeloos vol grunten en blaffen. Een harde ietwat dissonante toonzetter dus. De drummer wilde ongetwijfeld na de opname zo snel mogelijk weer naar huis, want een potje snel blasten is hem niet vreemd. Toch zit er zo nu en dan wel wat lucht in de composities waardoor het zware baswerk en de leadgitaar even lekker doorkomen, met Loathe als eerste voorbeeld. Prison laat die heerlijke leads al direct doorsijpelen in combinatie met de dissonante gitaarriffs, absurd drumwerk qua fills en de verstikkende sfeer.
Pray heeft dan naast een harde aanpak, ook een fijne onderhuidse spanning, die de band verder zet met het opvolgende Shiver. Tijdens dit nummer bevallen de groezelige riffs in combinatie met de leads mij nog het best. Het bliksemsnelle einde mag er trouwens ook wezen. Apparition klinkt zo mogelijk nog zwaarder, al krijgen de gitaarleads hier nog een veel prominentere rol. De zware bastokkel eist ook de nodige aandacht op, waarna de snelle drums en de bulderende vocalen als een op hol geslagen stoomlocomotief doordenderen. Heerlijk! Vanaf dat moment is het de band ook echt menens, want het licht gaat definitief helemaal uit en maakt plaats voor een allesomvattende intense zwartgallige geluidsmanifestatie met Writhe als eerste aanzet.
Verder valt Churn nog op door diepe emotieve gelaagdheid en enorme trage en vertragende passages. Realm is als tegenhander direct weer bruut en onverdroten snel, waardoor Teeth het ook tijdens de eindfase van dit album interessant weet te houden. Met het laatste – en tevens langste – nummer Devour, laten de heren een vreemdsoortige, melodische opbouw horen die na een kleine anderhalve minuut volledig ontspoort. Georkestreerde chaos tot en met, waarbij er ook veel nadruk ligt om de gestoorde vocalen. The Will Of Hate is een zwarte rotte appel, die toch smaakt, eentje waar je de tanden niet op stuk bijt, maar toch over de nodige complexiteit beschikt. Fijn plaatwerk!
Score:
80/100
Label:
Translation Loss Records, 2024
Tracklisting:
- Blight
- Loathe
- Prison
- Pray
- Shiver
- Apparition
- Writhe
- Seethe
- Churn
- Realm
- Devour
Line-up:
- Erol Ulug – Gitaren, vocalen
- Justin Moore – Gitaren, vocalen
- Peter King – Bas
- Alejandro Aranda – Drums
Links: