Wilt u binnen een minuut met uw glinsterende zwaard rondzwaaien? Wilt u binnen een minuut het maximale volume van uw audio-installatie uitproberen? Zoek niet verder! Het Zweedse Swordwielder is hier met Wielding Metal Massacre. Swordwielder is een melodieuze crustpunkband die harder swingt dan Glenn Miller Orchestra. Melodieuze crust zeg ik, maar lees gerust verder als u hard wordt van stenchcore, thrash, 80s crust en/of hardcore punk.
De band stak zijn hoofd boven de molshoop uit in 2012, en sindsdien knalde Swordwielder twee albums de wereld in. Wat we hier vasthebben is het derde album van dit gezelschap. Op Zware Metalen heeft de band zijn intrede nog niet gedaan, maar het is tijd om hier verandering in te brengen. Het zijn 28 minuten speeltijd, dus wat mij betreft is dat een volwaardige langspeler.
De band start met Weapons of the Dark Ages en het is aan te raden om uw volume hiervoor op maximaal te zetten. De track begint met een lage gitaarlijn die uit een Western is weggelopen. Al snel volgt een melodie, waarna de band na een briljante rust de luisteraar met een bot zwaard voor zijn kop ragt. Daarna krijg je nog meer harde riffs, alsof het niet op kan. Je hoort duidelijk de invloeden van Axegrinder terug in deze primitieve aanval. Hoor ook hoe op 2:25 de tweede gitaarlijn kundig wordt ingebracht in je rechteroor. Deze mag het vervolgens tien seconden later overnemen. Een korte a capella volgt, waarna de band de groove inluidt met een dikke fill en voorspellende akkoorden. Die opbouw is toch prachtig? Jackpot!
Met Devil in Command geeft de band twee minuten de tijd om bij te komen van het slacht(!)veld dat het nu al heeft aangericht. Swordwielder kan zich echter niet inhouden en gaat na een flinke drie minuten alsnog van start met thrashy punk. Voeg er twee solo’s aan toe en je zit wel goed. Beneath a Blood Red Sky start met nogal ongemakkelijke gesproken tekst. Gelukkig ziet de band daarna kans om over een simpele riff de boodschap alsnog te bezorgen. De ene na de andere powerchord wordt uitgemolken om de strijdeuforie verder te vergroten. Ik zie een slagveld vol zwaardvechters die crabcore-dansjes doen. Magnifiek!
Funeral Dirge is wederom een intermezzo met gesproken tekst waarvan je jeuk krijgt. Ik skip hem hoor.
Envy the Dead is een terugkeer naar de kenmerkende stijl van de band. De swingende riffs zijn weer niet al te ingewikkeld, maar de band blijft er volop kleine versieringen aan toevoegen. Er valt elke keer weer iets te ontdekken over de basis van harde riffs. Had ik de vocalen al besproken? Het zijn ruwe, lage thrashy vocalen die de plompe riffs perfect ondersteunen. De vocalist heeft het vermogen om een heel leger op te zwepen. “They don’t give a damn about life, in their quest for power!”. Deze man, al zong hij een kookboek van Jamie Oliver, je gelooft wat hij zegt.
Wat maakt dit nou zo’n goede plaat? In de eerste plaats is het de stoere sound. De band speelt met de verwachtingen van de luisteraar en stopt de oerriffs vol met versieringen. Swordwielder zorgt daarmee voor een hyperactieve, primitieve sfeer, waarbij de riffs sterk zijn zodat ze het geheel blijven dragen. Ja, de band heeft irritante gesproken tekst opgenomen. Ja, de band gaat hier en daar iets te lang door op een riff, het zijn echt geen briljante muzikanten qua instrumentfratsen, maar fuck it! Deze band weet metal te communiceren. Ik zou zeggen: kom uit uw grot en neem deel aan deze metalslachting. Overweeg het eens voor de jaarlijst.
Score:
90/100
Label:
Not Enough Records, 2023
Tracklisting:
- Weapons of the Dark Ages
- Devil in Command
- Beneath a Blood Red Sky
- Funeral Dirge
- Envy the Dead
Line-up:
- Patrik – Gitaar
- Sikas – Vocalen
Links: