Svartfjell – I, The Destroyer

Geschreven door op 21-11-2024 om 18:55.

Het is altijd interessant te weten waar een band en meer in het bijzonder een blackmetalband zijn wortels, zijn roots heeft. Dit Svartfjell, ook al klinkt het zo niet, is afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk, meer nog de brede regio rond Exeter als ik juist ben. Meer precies kent de band, en met name zijn grondlegger Hearne, zijn oorsprong in Blackdown Hills. I, The Destroyer is werkstuk nummer één en vervat maar liefst acht hoofdstukken. Thematisch wordt er gewerkt rond de vele schrijfsels van onze gezamenlijke vriend Friedrich Nietzsche. Het zal dit muzikale epos wel wat diepgang geven me dunkt.

Moribund Records, een gekende platenboer uit de Verenigde Staten van Amerika. pikte dus deze nog jonge roedel op en brengt prompt I, The Destroyer uit. Het platenlabel heeft de afgelopen dertig jaar heel wat smeerpijperij uitgebracht, dit moet er ook nog wel bijkunnen. Ik ben eens benieuwd naar de Arcane black metal, tenminste in de ogen van dit Svartfjell.

Ik lees verder nog dat fans van Dissection, Necrophobic, Gorgoroth, Luciferian Rites, Naglfar, Gates Of Ishtar, Dawn en niet te vergeten Thulcandra dit Svartfjell wel eens leuk zouden vinden. Kijk nu toch, dat lijkt me een goede insteek. Ware het niet dat de vergelijking met bovenstaande bands wel eens vaker als bij wijze van promopraatje naar boven wordt gehaald. Niks mis mee natuurlijk, doch is het waar? Zijn er linken te vinden? Of is dit Svartfjell gewoon een zoveelste kopieerpoes. Voor mij in ieder geval niet maar erg origineel komt deze Britse band nu ook weer niet uit de hoek.

Al meteen vanaf de opener I, The Destroyer hoor je inderdaad een Necrophobic of voorzichtig een Naglfar in de verte. Maar het geheel pakt en plakt toch niet helemaal zoals de muziek van de bovenstaande goden. Hoe komt dat? Misschien ligt het aan een te droge productie, veelal op drumtechnisch vlak dan, of mag je de verklaring gaan zoeken in het compositorische. Zoals zo vaak ligt de verklaring in een samenspel van deze elementen.

Hearne weet wel wat hij doet en heeft goed geluisterd naar de bovenstaande bands, hij hanteert zelfs bij momenten gelijkaardige spanningsbogen. Luister naar het openingsnummer en je zal ook een knipoog opmerken naar de Amerikanen van Uada. Typisch Gorgoroth-drumwerk hoor je dan weer in Will To Power I – Courage. De heer Asklund doet dit natuurlijk wel allemaal een stukkie strakker maar kom. Ergens in het midden van Black Mountain zit een lekkere ritmewisseling die hand in hand gaat met een agressieve melodische partij. In The Evernight hoor je dan weer heerlijk chaotische partijen die luttele seconden later weer allemaal mooi in het gareel worden getrokken. A Fire To Light The Skies brandt dan meer dan zeven minuten lang, iets wat ook voor dit nummer toch pak hem beet een minuut of twee te lang is.

Svartfjell heeft met zijn I, The Destroyer nu niet direct een album geschreven dat klinkt als een donderslag bij heldere hemel. Nochtans zit er wel wat in deze Britse band. Ik zou voorstellen om de nummers voor een volgend album wat compacter te maken om zo de boodschap duidelijker te laten overkomen. Nu verzandt het geheel nog wel eens in te lang uitgesponnen riffpartijen.

Score:

70/100

Label:

Moribund Records, 2024

Tracklisting:

  1. I, The Destroyer
  2. Will To Power I – Courage
  3. Black Mountain
  4. The Evernight
  5. A Mournful Setting Sun
  6. Will To Power II – Strength
  7. A Fire To Light The Skies
  8. Will To Power III – Spirit

Line-up:

  • Hearne – Zang, alle instrumenten

Links: