Supreme Void is een Poolse band die door platenmaatschappij Dolorem Records wordt omschreven als een jonge band. Het zal er vast vooral mee te maken hebben dat de band sinds 2023 onder deze naam door het leven gaat. Voorheen was deze namelijk gekend als Depravity. Als je dan enkel vanaf 2023 rekent, hebben we hier inderdaad met een jonge band van doen. Maar ga je daarmee niet voorbij aan het feit dat Depravity, weliswaar toen als tweetal en niet als drietal, al sinds 2016 aan de weg timmerde en in 2021 de EP End of Games uitbracht? Kun je als platenmaatschappij dan bij het uitbrengen van een nieuw album, Towards Oblivion in dit geval, het nog wel hebben over ‘het allereerste album’?
Ach wat, we zullen ze het voordeel van de twijfel geven. Dit is immers het eerste volledige album van het Poolse drietal dat het levenslicht ziet. Towards Oblivion bevat met zes nummers weliswaar maar één nummer meer dan de EP deed, maar met een speeltijd van net geen veertig minuten kan dit Towards Oblivion probleemloos als een volledige uitgave weggezet worden.
De muziek van Supreme Void grossiert in dissonante, technische death metal. Nummers als Remnants of Hope, Eclipse of the Exalted en Embraced Extinction bevatten volop complexe structuren, voortdurend veranderende tempo’s, scherpe contrasten, ongebruikelijke maatsoorten, verbeten tempo’s en getergde, overstelpende vocalen. Je merkt en hoort dat de band de verschillende invloeden niet willekeurig hanteert, maar dat deze verfijnd verweven worden. En hoewel het drietal het allemaal gedoseerd brengt en ervoor zorgt dat de hoeveelheid aan onconventionele ideeën nergens leidt tot een onoverzichtelijke wanorde, weet het ook niet helemaal te voorkomen dat het album net even wat te doorzichtig, net even te voorspelbaar doorkomt en daarmee net even te weinig intrigeert.
Wat daar de oorzaak van is? Misschien wel omdat die losbandige, wanordelijke tegenstelling net even te weinig opgezocht wordt? Maar wat vaak ligt daarbij de nadruk op verbeten felheid, maar op evenveel andere momenten (Repulsed Manifesto en Sustained by Malice) moet de rauwe agressie wat wijken. Dan moeten de nummers het hebben van de slepende dreiging die ervan uitgaat. Wat meer nadruk op het gevoel of de afzonderlijke lagen van een compositie, dan op doortastende hevigheid? Of is het omdat, in vergelijking met End of Games, de productie toch iets ieler klinkt, waardoor nummers als Remnants of Hope en Embrace Extinction minder donker, minder vol en minder dreigend overkomen dan bijvoorbeeld The Lost Cause en Godevil op de EP dat juist wel deden? En laat er nu juist ontzettend veel aantrekkingskracht van die directe, krachtige, grillige disharmonie uitgaan.
Score:
72/100
Label:
Dolorem Records, 2025
Tracklisting:
- Remnants of Hope
- Dissolution of Power
- Eclipse of the Exalted
- Repulse Manifesto
- Sustained by Malice
- Embrace Extinction
Line-up:
- Exile – Vocalen, gitaar
- Ravager – Gitaar
- Cyklon – Drums
Links: