Suicide Season – Life, But In Reverse…

Geschreven door op 09-05-2024 om 20:58.

We nemen een tweetal in Engeland wonende Portugezen met enige speelervaring in de gothicband Heavenwood en de deathmetalband Dementia 13 en laten de heren op ons los met het debuut Life, But In Reverse…. Het is weer die tijd in het jaar, Suicide Season, de blaadjes vallen van de bomen. Nou ja, geheel in de stijl van de albumtitel doe ik nu ook even alsof de vier jaargetijden in tegengestelde toestand elkaar opvolgen. Dat lijkt mij namelijk wel handig(er) om optimaal van dit doomdeath-duo te kunnen genieten. Al zullen de echte zwartkijkers onder ons, dit net zo goed weg kunnen werken bij ruim dertig graden Celsius. En ja ik behoor ook tot die specifieke doelgroep, dus kom maar op met dit plaatwerk!

 
De bijgesloten promotekst noemt de bandreferenties: My Dying Bride, Paradise Lost, Saturnus, Anathema, Edge Of Sanity en Shape Of Despair. Treurige lang uitgesponnen doom dus, die misschien wat dichter bij Saturnus ligt dan bij een Paradise Lost. Maakt het wat uit, zo na een paar eerste luisterbeurten? Neen, want Suicide Season heeft zich het genre voldoende eigen gemaakt om standvastig te blijven staan. Een korrelige, doch volle grunt met redelijk wat intonatie zorgt voor de tekstuele overdracht. De vocalen komen ook wel eens zuiver voor de dag om de rouwverzen voor te dragen zo hoor ik tijdens Haunted Memories. Het instrumentale aspect laat zich dan vooral kenmerkende door heerlijke, niet al te trage doom, soms plechtstatig, maar meestal behoorlijk droevig. En toch ook wel krachtig hoor! De melodische accenten worden daarbij niet enkel en alleen door gitaarwerk ingebracht, hier komen ook achterliggende synth (of keyboard)-partijen aan te pas om zo de sfeer te versterken. De mix is goed uitgedacht en de nummers hebben een duidelijk kop-en-staart, een dikke plus voor de songwriting. Binnen een dergelijk coherent geheel is het dan ook lastig om er echte hoogtepunten uit te halen, maar laat mij dan Acolytes Of Doom benoemen met een wat ruwere opstart, meerdere – deels overlappende – zanglijnen en felle drum- en bekkenaanslagen. Het is de laatste jaren toch al niet slecht gesteld met het aanbod van kwalitatief zeer begeesterende doomdeath, maar dit duo voldoet zonder al teveel anticipatie bovengemiddeld.

Suicide Season heeft nog veel meer kwaliteit achter de hand, want de intense passages lijken elkaar zonder enige moeite op te volgen. Luister eens naar die eclectische toetsenpassage in de beginfase van The Path To Immortality. Het is niet vreemd, wanneer u tijdens dit nummer plotsklaps staat te tollen op uw benen, want we gaan van de doom, richting fijnmazige, zuivere achtergrondgezangen en een aparte, haast obscure doodse omgeving. De leadgitaar weet alles op typerende wijze met elkaar te verbinden, waardoor er een vorm van symbiose ontstaat. Sfeerversterkende elementen die tezamen komen en het nummer als zodanig naar een nog hoger niveau toe stuwen. Life, But In Reverse… staat garant voor herhaaldelijke luisterbeurten, van voor naar achter en van achter naar voren. Probeer dat maar eens zou ik zeggen, jullie doorgewinterde doomrakkers.

Score:

80/100

Label:

Alone Records, 2024

Tracklisting:

1. Harrowing Torment
2. The Return To The Earth
3. Haunted Memories
4. Acolytes Of Doom
5. The Path To Immortality
6. Ephialtes

Line-up:

  • Nuno Lima – ?
  • Bruno Silva – ?

Links: