Deze week las ik op een grote nieuwssite voor “alle dingen metal” dat Killswitch Engage zich erop voor laat staan te willen laten zien dat niet elke band erop uit is om je te schofferen. Nou, daar heeft Corey Taylor ook nog wel een mening over. Met Slipknot noemt hij de fans “maggots” en als fan van Stone Sour word je verwelkomd met een hartelijk “Hello, you bastards!”. Tenminste toch (met een stevige knipoog) bij het concert dat laatstgenoemde band op 5 oktober 2018 in Reno speelde hetwelk nu onder de titel Hello, You Bastards: Live In Reno in cd- en LP-vorm op de wereld wordt los gelaten.
Zelf kan ik me nog levendig herinneren dat ik zo’n tien jaar geleden met enige tegenzin door een vriend meegesleurd werd naar de Melkweg voor een optreden van “Taylor’s andere band” Stone Sour. Ik had de Amerikanen eerder van een afstandje gade geslagen in het Goffertpark en daar werd ik – vooral door het constante geroep om actie van Mr. Taylor zelve – niet warm of koud van. Maar de avonden waar je het minst van verwacht zijn soms de beste en die avond in de Melkweg was Stone Sour voor anderhalf uur de allerbeste band van de wereld. Aangevuurd door een ontketende Taylor zette de band een verschroeiende set neer waar geen ontkomen aan was. Ik zou er niet gek van op kijken als ergens diep in de muren van de Melkweg nog zoutkristallen van neergeslagen zweet van het publiek van die avond te vinden zijn.
Inmiddels zijn we tien jaar verder en in de tussentijd is Stone Sour volwassen geworden. Dat hoorden we op de releases die de band sinds die tijd uitbracht en dat horen we aan de professionele en afgemeten set die Stone Sour in 2018 in Reno speelde. Het optreden was onderdeel van de Amerikaanse tour voor het Hydrograd-album. Dat was een jaar eerder uitgebracht en had het goed gedaan in de Amerikaanse hitlijsten. Het verbaast dan ook niet dat er met zes nummers stevig uit dit album werd geput. Daarnaast konden de enthousiaste aanwezigen (en jij nu dus ook) genieten van twee tracks van het debuut en drie van House Of Gold And Bones Part 1 en 2. Van de plaat die de band op de rand van een grote wereldwijde doorbraak bracht Come What(ever) May werden gelukkig ook vier nummers gespeeld terwijl Audio Secrecy (even gelukkig) volledig werd genegeerd.
Een heel afwisselende setlist dus met een heel hoog “o ja, dat nummer hebben ze ook nog gehalte”. Enige voorzichtige kanttekening is dat Taylor tegen de tijd dat we eindelijk bij die klappers van Come What(ever) May als 30/30-150 en Made Of Scars komen zijn kruit een beetje verschoten lijkt te hebben. We hebben hem in ieder geval wel eens duidelijker horen articuleren. Ik weet het: grote woorden van iemand die in de verste verte nooit zou kunnen wat ons Corey kan, maar je wilt toch weten hoe de plaat klinkt?
Als gezegd, het op deze release gepresenteerde optreden is er één midden in een tour. Echte verrassingen blijven dan ook uit, maar dat betekent niet dat niets moois gebeurt. Een van de mooie momenten is de uitvoering van Bother. De song die destijds veel op TMF werd gedraaid wordt (zoals het hoort) intiem met alleen een gitaar en zang gebracht. Daarbij blijkt dat het een van de nummers is die je bij het eerste akkoord al herkent, hetgeen toch een prestatie genoemd kan worden. De grote rol die het publiek in de uitvoering krijgt, werkt bij eerste beluistering wat storend, maar blijkt wel te kloppen en voegt allen maar toe aan de weemoedige sfeer. Dat lijkt ook Taylor zelf te vinden, want we horen hem ver van de microfoon (nauwelijks hoorbaar) nog even woest “Fuck yeah” roepen.
Die andere ballad Through Glass doet er weinig voor onder, maar zelf had ik een van beide ballads graag ingeruild voor het waanzinnige en ook nu actuele Sillyworld. Ach, zo blijft er altijd wel iets te wensen bij een setlist van een band die zes albums op het palmares heeft staan. Misschien mis jij zelf ook nog wel één of twee favorieten. De nummers die we wel horen zijn echter zeker niet slecht en behoren tot het beste dat de band geschreven heeft. Bijzondere vermeldingen zijn er daarbij voor het agressieve Taipei Person dat je direct bij de kladden pakt, de lekker punky uitvoering met idem gitaarsolo van Rose Red Violent Blue en het heerlijk gevarieerde drumwerk van Roy Mayorga (onder andere ex-Soulfly) in het opzwepende Knievel Has Landed en de moderne klassieker 30/30-150.
Hello, You Bastards: Live In Reno is niet wereldschokkend, maar wel een heel lekkere liveplaat met sterke songs gespeeld door een band die in oktober 2018 in stevige vorm stak. Zodoende kan hij ook prima dienst doen als verzamelaar (of kennismaking) voor de liefhebber van stevige maar melodieuze rock die nog niet alles van de band heeft. Voor fans van de band is aanschaf uiteraard een uitgemaakte zaak.
Label:
Cooking Vinyl, 2019
Tracklisting:
- YSIF
- Taipei Person/Allah Tea
- Do Me A Favor
- Knievel Has Landed
- Whiplash Pants
- Absolute Zero
- Bother
- Tired
- Rose Red Violent Blue
- 30/30-150
- Get Inside
- Reborn
- Song #3
- Through Glass
- Made Of Scars
- Fabuless
Line-up:
- Corey Taylor – Vocalen
- Josh Rand – Gitaar
- Roy Mayorga – Drums
- Johny Chow – Basgitaar
- Christian Martucci – Gitaar
Links: