Stellar Remains – Wastelands

Lekker plaatje! Dat was de gedachte die zich bij de eerste, ietwat halfslachtige – u kent dat wel: even een check terwijl je met andere zaken bezig bent – luisterbeurt opdrong. Nu, na meermaals aandachtig luisteren, heb ik die gedachte onverminderd. Toch is het niet eenvoudig te zeggen waarom Wastelands zo lekker binnenkomt. Het lijkt vooral van doen te hebben met het totaalplaatje. Geschilderd met herkenbare tinten (zwarte en doodse) verf vinden de ondanks de bandnaam niet al te wereldvreemde muzikale thema’s gemakkelijk hun weg naar de daarvoor uitgehouwen vakjes in de hersenen van de deathmetalfan. Goed begin natuurlijk, maar ook daarna is er nog genoeg te ontdekken in de Wastelands die Stellar Remains op deze EP sonisch tot leven roept.

Verantwoordelijk is Dan Elkin die – opererend vanuit Australië – niet alleen de grunts, screams en heldere vocalen voor zijn rekening neemt, maar ook alle instrumenten. En dat ook nog op een EP van formaat, want met een intro, vier nummers en een intermezzo heeft Wastelands de lengte van ongeveer twee volledige powerviolencealbums. Zo’n 26 minuten. Best klantvriendelijk te noemen om dit niet als LP weg te zetten.

Nu maar eens een nadere beschrijving van wat de heer Elkin in dat (bijna) half uur je gehoorhangen induwt. De wat hol geproduceerde zang doet meermaals denken aan Gojira. Elkin bedient zich (dus) regelmatig van een ietwat hese grunt. Ook de soms stevig opgeduwde snaren aan het eind van een riff wezen ons eerst een beetje in de richting van de Franse grootmeesters. Verder horen we veel melodie, goed lopende gitaarlijnen en op de juiste momenten een stevige stampriff. De verwijzing in de promotekst als zou de EP vooral zijn weg moeten vinden naar fans van Tomb Mold kan ik daarbij niet helemaal plaatsen. Die band klinkt in mijn oren toch wel een stapje viezer en naargeestiger. De ook genoemde groepen Blood Incantation en Horrendous zie ik al wat meer, de eerste vanwege de conceptuele aanpak (angst voor en verwondering over wat zich verschuilt in de oneindige kosmos) en de tweede vanwege de technische insteek. Toch ga ik, eigenwijs als ik ben, ook daar niet helemaal in mee. Wastelands luistert, ondanks de progressieve insteek, en juist door de nadruk op verhalende thema’s, gemakkelijker weg dan die namen. Stellar Remains is er in de verste verte dan ook geen kangoeroekloon van.

Het kosmische intro van opener Ceaseless Charade of the Living Dead draagt wel even het naargeestige van het ook al Franse Blut aus Nord in zich voordat het haast naar de andere kant van het spectrum oversteekt door over te gaan in melodieuze death. Obsolescence is dan weer een stuk nijdiger. Woeste drums jagen rappe melodieuze riffs op die steeds uitmonden in zwaarder geweld of juist hoog piepende gitaren. Het kabbelende middenstuk geeft wat ademruimte voordat de dichtheid van een zwart gat wordt benaderd door een massieve deathmetalriff. Ook in Weeping on the Shoulder of a Memory werkt de afwisseling van melodieuze black-achtige leads en zware donderriffs over voortrazende drums prima. Nog beter echter werkt het middenstuk waarin met gevoelige solo’s en niet onverdienstelijke heldere (klaag)zang het ‘weeping’-deel uit de titel gestalte wordt gegeven. De versnelling en zware riffs die daar weer opvolgen om een zware woedeaanval zijn geluid te geven zijn ook niet mis. Jammer van die fade-out die overgaat in Droomvlucht-intermezzo The Invisible Man. De verwoesting mocht voor mij nog wel even doorgaan!

Het zeven minuten durende titelnummer begint met gevoelig tokkelend gitaarspel en lang aangehouden elektrische lijnen, waarmee Elkin zijn veelzijdigheid laat zien, alvorens we gelanceerd worden in een ruimte met sterke, vaak melodieuze thema’s en riffs. Mooi verhalende track, wel weer met een vermaledijde fade-out. Het afsluitende en afwisselende Cloud Bearer overschrijdt de zeven minuten op zijn gemakje en klinkt zeker in het begin wat moderner (hoewel, hoe modern zijn robotstemmen nu nog?). In de snellere stukken laat zich wel horen dat de productie/mix misschien nog net iets scherper had gekund omdat de stompende drums wat andere instrumenten in de verdrukking lijken te duwen. Misschien dat de voorkeur daarom uitgaat naar de meer atmosferische stukken waarin over triestig eenzaam aangeslagen gitaren een zware riff wordt neergelegd.

Niet nieuw natuurlijk, maar wel degelijk vakkundig aan elkaar geschreven en gespeeld in een nieuw en fijn verhaal. Er zijn nog wat mogelijkheden voor groei (een heldere productie zou de epische insteek nog meer recht doen), maar ik geef het afwisselende Wastelands snel nog eens een slinger. Zou u, als deathmetalfan met een voorliefde voor verhalende muziek, ook kunnen doen.

Label:

Gutter Prince Cabal Records, 2024

Tracklisting:

  1. Ceaseless Charade of the Living Dead
  2. Obsolescence
  3. Weeping on the Shoulder of a Memory
  4. The Invisible Man
  5. Wastelands
  6. Cloudbearer

Line-up:

  • Dan Elkin – Vocalen, alle instrumenten

Links: