Starchitect – No
Slowburn Records, 2011
“Starchitect”, dat klinkt als een nieuw spacey progressief Ayreon-aftreksel, maar niets is minder waar. Deze Oekraïense band speelt post-metal/hardcore in de stijl van Cult of Luna en
Isis, maar valt helaas jammerlijk door de mand op deze tweede langspeler.
Dit soort muziek hoort meeslepend te zijn; dynamisch en spannend; krachtig en tegelijk subtiel, maar geen enkel van deze elementen hoor je eigenlijk terug op No.
De geboden tracks klinken in de basis niet heel erg verkeerd: het is strak, de gitaren hebben een fijn geluid en er komt af en toe een aanstekelijke riff voorbij,
maar de rechtlijnigheid, de saaiheid, de slapheid en de voorspelbaarheid voeren helaas de boventoon. Daarnaast heeft zanger Primus Man ook nog eens een erg monotone strot, die na
verloop van tijd zelfs licht begint te irriteren. Zijn ik-wil-klinken-als-Scott Kelly-poging tijdens Friends komt dan ook nogal geforceerd en bijna lachwekkend over.
Nou zou je na bovenstaand relaas niet meer dan dertig punten moeten geven, maar de score is vanwege de redelijke productie, het aardige spel en het idee dat sommige
stukken live nog wel eens goed uit zouden kunnen pakken toch nog iets hoger uitgevallen dan dat. Maar “al draagt de aap een gouden ring…”. Juist.
Tracklisting:
- The Sun, the Rain
- Light
- Yeah
- Friends
- Silence
- Face to Face
- Murder
Line-up:
- Primus Man – drums, vocals
- Demoni – guitars
- Andrey – bass
Links: