Spite House – Desertion

Geschreven door op 28-10-2025 om 18:00.

Muziek kan al eens een alternatief zijn voor therapie. Het ventileren van tragische gebeurtenissen en het emotionele leed dat daarmee gepaard gaat in woorden en muziek proberen te vatten kan helend werken, of in ieder geval de pijn verlichten, door verdriet om te zetten in creativiteit. Dat geldt ook voor  het Canadese Spite House. De band, en met name zanger Max Lajoie, heeft nogal wat op zijn bord gekregen. Zelfmoord van zijn vader, moeder die overleed aan kanker. Die gebeurtenissen hebben hun weg gevonden naar deze tweede plaat.

De muziek klinkt lang niet zo zwaar als je zou verwachten bij de thematiek. Spite House speelt een mix van jaren ’90 emo en punk. Post-hardcore dus. Maar minder agressief dan veel genregenoten. Spite House houdt het relatief rustig in de nummers, zoals Hot Water Music of Sensefield dat uitdrukkelijk weten te doen.

Wel klinkt de muziek oprecht en gemeend, dat moet ook wel met zulke onderwerpen, zanger Max heeft zo’n fijn rauw randje aan zijn stem waarmee hij geregeld uithaalt, zoals in het energieke Desert. Daar klinkt de band dan ook op zijn best. De valkuil bij deze plaat is dat het soms wat anoniem blijft, zoals in het wat voortkabbelende Tied To The Flow of Stale Change. Laat daarin net zowel de sterkte en zwakte van deze plaat schuilen: als je niet oplet, wordt het tot achtergrondmuziek die niet zoveel teweeg brengt, maar ga je geconcentreerd luisteren hoor je wel hele toffe dingen zoals de stevige break in Deafening Calls of het fijne ritmespel in Midway.

De band laat duidelijk horen dat het de kunst van nummers schrijven onder de knie heeft. De nummers zijn relatief kort en bevatten weinig overbodigs, terwijl de dynamiek wel behouden blijft. Dat komt mede komt doordat Spite House niet vasthoudt aan de traditionele refrein-couplet structuur die je wel vaker tegenkomt in dit genre. Er wordt levendig gemusiceerd, zanger Max klinkt oprecht, en weet soms indruk te maken wanneer de muziek wegvalt en hij zijn emoties eruit schreeuwt, zoals in het genoemde Desert of Please Know.  Echter zijn er ook genoeg momenten op de plaat waarop hij en de band wat vlak klinkt, wat ook wel komt door de productie. Die is wel weliswaar verzorgd, je kan alles bijzonder goed horen, maar het mist een zekere punch. En daardoor klinkt de muziek ook ietwat gedateerd, je waant je bijna terug in de jaren negentig bij het luisteren hiervan, toen dit genre op zijn hoogtepunt was.

Zo goed als de grootheden uit die tijd is Spite House niet, maar de band levert wel een degelijk product af, dat niet echt grote uitschieters kent, al is afsluiter Safe Haven wel een prachtig nummer. Desertion is een aardige plaat die wellicht omarmt wordt door die-hard fans van de jaren negentig emo-scene.

Score:

67/100

Label:

Pure Noise Records, 2025

Tracklisting:

  1. Ashen Grey
  2. Deafening Calls
  3. Desert
  4. Tied To The Flow
  5. 10 Days
  6. Down The Drain
  7. Please Know
  8. Stale Change
  9. Midway
  10. Coma Dream
  11. Safe Haven

Line-up:

  • Max Lajoie – Zang, gitaar
  • Marc Tremblay – Drums
  • Nabil Ortega – Basgitaar

Links: