Spineshank – Anger Denial Acceptance
Century Media Records, 2012
Spineshank, goddomme zeg, hoeveel keer zou ik The Height of Callousness niet beluisterd hebben? Enkele van die nummers komen steevast op iedere mainstream metal-compilatie te staan die ik voor mezelf maak, nu op USB-stick weliswaar. Ook Self-Destructive Pattern viel nog in de smaak trouwens, in 2003. Nu, negen jaar later, hebben de leden van Spineshank genoeg miserie meegemaakt om een nieuw album in elkaar te zetten. Anger Denial Acceptance.
De plaat begint goed, met wat een overblijvertje lijkt van Self-Destructive Pattern. De industriële aspecten zijn volledig verdwenen, een zangerig refreintje in pure nu metal-stijl is gebleven, zelfs net iets rockerig dan voorheen het geval was. I Am Damage is een unit agressiviteit rijker, met wat NWOAHM-viriliteit. Best goed eigenlijk. Wat daarna komt is helaas ofwel erg mellow, ofwel erg emo. God Complex (Anger) heeft nog wel een stevige bijna thrashende beginfase, dat is waar, maar dat is het ongeveer. De jankende cleane vocalen in After The End, het klagerige Exit Wounds en I Want You To Know (bah!), het niemendallige intermezzo-geval Ploratio Morbus… niet echt subliem dus. Dat terwijl alle ingrediënten (vocals, drumsound…) doorheen de tijd eigenlijk vrij gelijkaardig zijn blijven klinken…
Ik wil dit album niet beginnen afbreken, alleen kan ik het niet laten om te melden dat er veel middelmatig materiaal op staat. Op Self-Destructive Pattern waren het ook vooral de eerste (vier?) nummers die in mijn oren klassiekers zijn geworden, maar het werden wel klassiekers. Hier zie ik dat spijtig genoeg niet gebeuren.
Tracklisting:
Spineshank Facebook