Weer een bak herrie uit de Lage Landen! Het Belgische Soul Grip is namelijk terug in de spotlights met hun debuutalbum, Not Ever. Het vijftal begon ooit als een hardcore band, maar evolueerde al gauw naar het post-black genre, met een vleugje van hun ‘oude’ roots. Een goede drie jaar geleden schreef Zware Metalen ook een recensie over hun eerste EP, Avadon. De recensie vind je hier. Weten zij opnieuw te overtuigen?
Grappig genoeg bedacht ik mij een nieuw genre na het horen van deze plaat: kwelgeestmetal! De strot van Nathan klinkt alsof deze door de mangel gehaald wordt en hij het uitschreeuwt van kommer en kwel. Alleen al hoe het album opent, is genoeg om de haren op een ieder zijn armen overeind te doen staan. Ook drummer Gert gooit alle remmen los in de opening en tikt een ritme weg alsof zijn leven er vanaf hangt. De gitaarpartijen, voornamelijk in mineur en zoals het black metal betaamt, gooien mijn oren af en toe op een verkeerd spoor met vrij hoge melodieën. Ook de abrupte stilte en behoorlijk kalme onderbreking zo halverwege het nummer is niet iets wat ik had verwacht en brengt mij van mijn à propos. De versnelling gaat er weer goed in tot de laatste twee minuten van het nummer. Daar gaat het tempo omlaag en krijgen we een prachtig stukje melancholie.
Dat het toegewezen genre van post-black metal niet helemaal tot zijn recht komt bij de heren, wordt wel duidelijk naarmate de overige nummers beluisterd worden. In Ailes Noircies alleen al hoor je een beetje doom, een beetje post en een beetje… Nouja, een beetje boel black! In Grav I zit zelfs een stukje hardcore verwerkt waar menigeen vast wild met de armen en benen op zal zwaaien bij een concert. Er zit zelfs een soort van breakdown in het nummer? Gek om zoiets in dit genre te horen, maar het werkt wel. Dan volgt deel twee van Grav, hier voert black weer de boventoon. Althans, dat dacht ik tot de bizarre interruptie na de eerste minuut. Een bak reverb en sustain over een relatief geknepen gitaargeluid brengen je voor een goede dertig seconden naar een zeer ongemakkelijk gevoel. Maar geen zorgen, de metalhamer timmert hierna weer knoeperd hard op je hoofd en je bent weer wakker.
Dan volgt voor mij het meest succesvolle nummer op het album, vanwege het hoge melancholische gehalte: Grand. De smaak van wanhoop ligt al bij de eerste tien seconden op de tong en doet een druppel kwel veranderen in een ware waterval van gruwel. Het nummer klinkt bij de eerste luisterbeurt nog wat chaotisch, maar na meerdere luisterbeurten ontdek ik de verschillende lagen en daarmee de logica die erachter schuilt.
Woorden als ‘gadverdamme’, ‘hè?’, ‘gekkenhuis’, ‘kippenvel’, ‘nice’ en ‘wat de neuk’ spoken door mijn hoofd tijdens elke luisterbeurt. Als een album dat met mij kan doen, dan gebeurt er iets goeds. Misschien moet ik nog wel een beetje wennen aan de klank van Soul Grip en het album Not Ever, omdat het zo uniek is. Anderzijds is dit wel de reden dat zij van mij een hoge waardering krijgen, want eindelijk is er weer een band die intrigerende doch lichtelijk chaotische grafherrie kan produceren!
Score:
79/100
Label:
ConSouling Sounds, 2018
Tracklisting:
- Ton Rêve
- Ailes Noircies
- Grav I
- Grav II
- Grand
- Never Leave
- Fiend
Line-up:
- Nathan van der Vaet – Zang
- Andy Beliën – Gitaar
- Emanuel Morel – Gitaar
- Joren de Roeck – Basgitaar
- Gert Stals – Drums
Links: