Sorrowful Winds – Deny Reality

Geschreven door op 13-05-2022 om 18:15.

Soms heb je reviews van bands die je in je hoofd al hebt geschreven. Als je vervolgens in je administratie kijkt, blijkt het in de realiteit nog niet neergeschreven. Sorrowful Winds met het album Deny Reality was zo’n review. Deze Griekse band maakt progressieve power metal. De band bestaat al sinds 1991, maar de huidige line-up heeft geen originele leden meer.

Tot zover de feiten, over naar de muziek. In dit geval wilt u misschien liever bij de feiten blijven trouwens, want de muziek is niet meer dan matig. Niet omdat de liedjes niet goed in elkaar zitten, of omdat het zulke slechte muzikanten zijn. Dat is niet het geval. De instrumenten worden prima bespeeld, en de band heeft best wat interessante ideeën. Op Silence in the Morning hoor je bijvoorbeeld duidelijk structuren, die goed afgebakend zijn. Waar vrijheid wordt genomen om te experimenteren. De drums variëren naar hartenlust en de riffs klinken alsof ze het geheel kunnen dragen. De solo die halverwege voorbijkomt mag dan geen harten doen opspringen, het past allemaal prima. De simpele keyboards op Ocean Drown Me zijn precies dat: simpel. Maar ook hier zitten er verrassende virtuoze elementen in het liedje, met een vingervlugge solo.

Wat is dan het breekpunt Dypfrys? Vertel het ons! Je kan ook zelf het album opzetten en wachten tot 1:22 minuten als de vocalen beginnen. Een lange intro zegt u? Dat valt reuze mee, want de band wisselt gezellig af. De vocalen van Mike I. zijn echter een groot vraagteken. Misschien zijn er liefhebbers, maar die behoren tot een zeer select groepje waarschijnlijk. De man zingt ontzettend overdreven, met vreemd kopstemgebruik. Op Time Pills is het bijna “operatisch”, maar dan wel op een hele vervelende manier. Op To Slay the Last One haal je alleen nog maar je schouders op bij een kinderachtig vraag-antwoordspel. Deze meneer haalt er zijn plezier uit om zo extreem mogelijke stemgymnastiek te doen. Op zich een prima plan, behalve dat het overal ongepast en vooral irritant klinkt. Van nature heeft hij al niet zo’n interessant stemgeluid, maar dat is geen reden om dan maar als een clowntje fratsen uit te gaan halen.

Eindoordeel: als je door de stem heen kan luisteren heb je hier best een goed geproduceerd album liggen. De afschuwelijke cover kan je als onderzetter of prullenbakvulling gebruiken, maar dat is een kwestie van smaak. De vocalen hebben dit album voor mij echter onbeluisterbaar gemaakt, en daarom kan er helaas geen voldoende af. Als je zulke matige muziek maakt snap ik dat je de realiteit wil ontkennen, maar op Deny Reality is er geen ontkomen aan. Wat een onsmakelijke plaat, jammer!

Score:

49/100

Label:

Steel Gallery Records, 2022

Tracklisting:

  1. Deny Reality
  2. Silence In The Morning
  3. Time Pills
  4. To Slay The Last One
  5. Ocean Drown Me
  6. Satan’s Heart
  7. Quite Evil
  8. 3 Years Old
  9. Gone

Line-up:

  • Thanasis H – Gitaar, songwriting
  • T. Ios – Keyboards, basgitaar, songwriting
  • Mike I. – Vocalen, tekst
  • Kostas X – Drums

Links: