Sons Of Alpha Centauri – Push

Geschreven door op 12-09-2021 om 23:42.

Deze plaat werd ons opgestuurd met als begeleidende tekst: progressive dreamy riff rock. Ze hadden het album even goed kunnen onderdompelen in suiker en er een grote strik rond doen want reken maar dat ik hier interesse in heb! Pas nadat het album door mijn koptelefoon weerklinkt neem ik de tijd om te kijken wie het eigenlijk heeft uitgebracht… een zekere Sons Of Alpha Centauri.

Deze band bestaat blijkbaar al zo’n twintig jaar, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik hem niet ken. Wikipedia kon me wat meer informatie geven en kennelijk startte de groep als een instrumentale band, vooral gericht op postrock en stonerrock. Hm… dit is niet wat ik hier hoor. Curieus dit. Versta me niet verkeerd… het album start best sterk hoor. Get The Guns rockt redelijk hard en ik snap waar die progressive dreamy riff rock vandaan komt. Eindelijk nog eens een goed rockalbum. Zou het kunnen? Als dit nummer een voorafschaduwing van de rest van het album is zitten we goed! Dit Get The Guns begint dobberend, maar eindigt krachtig vibrerend. Ik ben fan.

Ook de volgende nummers Listen en vooral The Enemy bevallen me zeer goed. Dit voelt uiterst proggy aan, maar ook grungy en rocky genoeg om temidden van goedkope sigarettenrook een fles whiskey te kraken. The Enemy is tot nu toe het hoogtepunt van de plaat. Dit klinkt als Deftones met Maynard James Keenan van Tool als zanger. Serieuze vergelijking, ik weet het, maar dit echt een leuk nummer. Zweverig zoals beloofd, maar toch met genoeg cafeïne erin om je bij de zaak te houden. 

Helaas staan er ook minder nummers op dit Push. Buried Under hadden ze bijvoorbeeld beter volledig begraven. Het is een wat langdradig, zeurend nummer met een vervelende gitaarriff. Ik wist zelfs niet dat gitaarriffs vervelend konden zijn. Zo staan er nog wel wat nummers op de plaat die naar mijn aanvoelen te veel geflirt hebben met Kings Of Leon. Toch eindigt de band op een hoogtepunt met het majestueuze Own. Hier is die Deftones-vibe weer! Deze afsluiter doet zijn luisteraar zorgeloos afdrijven, soezend tussen een dromerige afwezigheid en een vigilante realiteit. Dit is dus die “progressive dreamy riff” die de promotor ons beloofde.

Je hoort ergens wel dat deze band een verleden in de stoner en postrock heeft, maar Sons Of Alpha Centauri is geëvolueerd qua sound. Per slot van rekening bestaat de band nu twintig jaar en is er met Jonah Matranga zelfs een zanger tevoorschijn getoverd. De man is trouwens niet zomaar de eerste de beste. Google zijn naam maar eens als je hem niet zou kennen. Nee, deze band levert met deze Push een leuk album af dat vooral de liefhebbers van post-grunge en alternatieve rockmuziek zal aanspreken. De zwaardere metalminnaar zal van deze plaat echter niet heet en bronstig worden, wel integendeel. Och ja, dat is ook niet het publiek waar deze dreamrockers op azen. Push van Sons Of Alpha Centauri, progressieve dromerige riff rock uit Kent, Engeland. Echt iets voor rockfans.

Score:

80/100

Label:

Exile On Mainstream, 2021

Tracklisting:

1. Get the Guns
2. Listen
3. The Enemy
4. Push
5. Buried Under
6. Boys and Girls
7. Saturn
8. Dark Night
9. Own

Line-up:

  • Jonah Matranga – Zang
  • Mitch Wheeler – Drum
  • Nick Hannon – Basgitaar
  • Marlon King – Gitaar

Links: