Smoulder – Dream Quest Ends

Geschreven door op 06-02-2020 om 18:50.

De eerste keer dat ik een nummer van Smoulder hoorde, raakte ik even in de war. De stem van de zanger kende ik van ergens. Maar van waar? Ik kreeg er een nostalgisch gevoel bij, maar had nog nooit van deze band gehoord. En toen sloeg het me in het gezicht: dit is Geddy Lee, de frontman van de Canadese progressieve rockgigant Rush! De zanger van wie een criticus ooit beweerde dat diens hoge, herkenbare stem een kruising was tussen deze van Robert Plant en Donald Duck! De man kon met deze analyse niet hard genoeg in de winkelhaak trappen. Maar wat doet Lee nu ineens bij Smoulder?

Spoiler alarm: Niets. De man doet niets bij Smoulder. Deze band heeft zelfs geen zanger. Ze hebben een zangeres. Een zangeres die klinkt als Geddy Lee. Double facepalm.

Nu goed ja, missen is menselijk zeker? Nu ik het weet, hoor ik enkel nog een vrouw zingen. Typisch. Mijn aandacht was in ieder geval wel getrokken en toen bleek dat er een nieuwe EP zat aan te komen wilde ik deze natuurlijk heel graag recenseren. De nieuwe plaat heet Dream Quest Ends en sluit volgens de bandleden het eerste hoofdstuk van hun carrière af.

Een carrière die hopelijk lang en succesvol zal worden want ik ben fan van dit Canadese vijftal! Minder van deze EP, maar daar zo dadelijk meer over. Ik vond de debuutplaat absoluut de moeite waard. Ze serveren klassieke heavy metal op een bedje van doom metal en overgieten het met een sausje van power metal. Echt lekker. En Sarah Ann haar stem is het geheime recept van de chef die het geheel speciaal maakt. Indien je dit album nog niet beluisterde en je wel van die typische jaren ’80 metal houdt, dan raad ik je aan om dit snel eens te doen. Deze EP is echter een flauwe voortzetting van dit eerste album.

De EP begint nochtans heel stevig, want zowel Dream Quest Ends als Warror Witch Of Hell hadden zeker hun plaats op het debuutalbum gehad. Het zijn heerlijke heavymetalnummers in de stijl van bands als Cirith Ungol of Witchfinder General. Weet je wel,  goeie, rauwe 80’s metalbands die heen en weer balanceerden tussen doom- en power metal.

Helaas, dit zijn de enige twee nieuwe nummers. Beetje pover om hiervoor een EP uit te brengen. Dan mag je het nog verkopen als zijnde de afsluiting van een hoofdstuk. Dit voelt eerder aan als een voetnoot plaatsen in een eerder afgesloten hoofdstuk.

Met Cage Of Mirrors levert de groep wel een leuke cover van Manilla Road af, maar de rest van de EP wordt gevuld met oude demo’s en de meeste van deze nummers vonden ondertussen reeds, netjes geproducet en afgewerkt, hun weg naar de debuutplaat. Ik zie dan ook geen reden om deze demo’s nog in deze EP te wurmen. Beetje goedkoop hoor. Dit terwijl hun muziek net alles behalve goedkoop aanvoelt. Dit is een band die ik ga blijven volgen. Nu maar hopen dat er snel een nieuw album aankomt en laat ze de eerste nummers van deze EP maar op dat album plaatsen. Dan hoef ik deze EP niet meer op te leggen.

Label:

Cruz Del Sur Music, 2020

Tracklisting:

  1. Dream Quest Ends
  2. Warrior Witch Of Hell
  3. Cage Of Mirrors (Manilla Road-cover)
  4. Sword Woman (Demo)
  5. Voyage Of The Sunchaser (Demo)
  6. The Queen Is Gone (Demo)

Line-up:

Sarah Ann – Zang
Shon Vincent – Gitaar
Collin Wolf – Gitaar
Adam Blake – Basgitaar
Kevin Hester – Drum

Links: