Slipknot – .5: The Gray Chapter
Roadrunner Records, 2014
Slipknot is terug en dat is goed nieuws voor de harde muziek. Want hoe je het ook wendt of keert: het gemaskerde gezelschap is een van de grootste bands in het genre. Er zijn hordes liefhebbers van zware metalen die helemaal niets kunnen met the Knot, feit is wel dat de band op ieder festival als hoogste op de lijst staat. En grote namen trekken de kleinere in hun kielzog mee, dat is zo ongeveer het idee.
Het verhaal achter .5: The Gray Chapter zal bekend zijn. Het is vooral een eerbetoon aan Paul Gray, de bassist en mede-oprichter van de band die in 2010 overleed aan een overdosis. In verschillende tracks wordt stilgestaan bij het heengaan van Gray. .5: The Gray Chapter is ook pas het vijfde album uit de bijna twintigjarige carrière van Slipknot en de opvolger van All Hope is Gone uit 2008. Buiten Gray mist er nog een oerlid: drummer Joey Jordison werd eind 2013 aan de kant gezet. Hun beide vervangers zijn niet alleen geen bandlid geworden, hun namen zijn nooit officieel bevestigd. De Brit Alessandro Venturella werd aan de hand van zijn tatoeages echter herkend als de nieuwe bassist. Aangenomen wordt dat Jay Weinberg (ex-Madball, ex-Against Me!) de nieuwe slagwerker is. Ook gitarist Donnie Steele zou als bassist een bijdrage hebben geleverd aan het album.
Tot zover alle weetjes en feitjes. De muziek is waar het uiteindelijk om draait. .5: The Gray Chapter begint met het emotionele XIX waarvan een doof paard nog begrijpt dat zanger Corey Taylor kermt over het verlies van zijn bandmaat. Pas als Sarcastrophe (ja, de woordgrapjes behoren ook nog tot het repertoire) vervolgens een goede minuut onderweg is barst het bekende Slipknot los en begint het betere beukwerk. Bij het inschakelen van de drums en percussie valt echter ook de blikkerige productie van het album op. Zo erg als Metallica met St. Anger deed wordt het niet, maar voor een band met zoveel slagkracht (een drummer en twee percussionisten) is het wel een onbegrijpelijke misser. Het zorgt gelijk voor tien punten aftrek op het eindcijfer.
Als album past .5: The Gray Chapter goed binnen de discografie van de band. Alle vertrouwde kenmerken van Slipknot keren er op terug. Met onder andere AOV, The Devil in I, Custer en The Negative One zal menig festivalterrein weer op z’n kop worden gezet. Ook meer emotionele, bijna-ballads horen bij Slipknot en op dit album zijn dat onder meer Killpop en If Rain Is What You Want. Opmerkelijk is wel dat Corey Taylor minder dan op voorgaand werk zijn strot opentrekt. Sommige tracks kennen nog steeds de afwisseling tussen cleane en brute zang (met Nomadic als meest treffende voorbeeld), maar meer dan ooit zingt Taylor en dat komt de agressie van de muziek niet ten goede.
Het vijfde werkstuk van Slipknot borduurt daardoor enerzijds voort op de voorgaande platen. De mannen achter de maskers zorgen nog steeds voor kwalitatief prima (nu) metal. Anderzijds is er minder plek voor bruut muzikaal geweld en komt het aantrekkelijke samenspel tussen een agressief zingende Taylor en de percussionisten Chris Fehn en Shawn ‘Clown’ Crahan minder vaak voor. Samen met de blikkerige productie zorgt dat voor een goede maar niet overtuigende comebackplaat.
Tracklisting:
- XIX
- Sarcastrophe
- AOV
- The Devil in I
- Killpop
- Skeptic
- Lech
- Goodbye
- Nomadic
- The One That Kills the Least
- Custer
- Be Prepared for Hell
- The Negative One
- If Rain Is What You Want
Line-up:
- (#0) Sid Wilson – Draaitafels
- (#3) Chris Fehn – Percussie, Vocalen
- (#4) Jim Root – Gitaar, Bas
- (#5) Craig ‘133’ Jones – Sampling, Keyboard
- (#6) Shawn ‘Clown’ Crahan – Percussie, Vocalen
- (#7) Mick Thomson – Gitaar, Bas
- (#8) Corey Taylor – Vocalen
Links: