Silent Planet – Iridescent

Geschreven door op 04-12-2021 om 23:59.

Iridescent heet de nieuwe plaat van Silent Planet. Ik vind van mezelf dat ik goed Engels begrijp, maar dit woord moest ik toch opzoeken hoor. Het betekent blijkbaar… iriserend. Drommels*, Ik weet zelfs niet wat dit in het Nederlands betekent. Kennelijk is dit een kleurverandering, afhankelijk van de hoek. Zo? Hebben we weer wat bijgeleerd vandaag! Dat een metalcoreband als Silent Planet me überhaupt iets bijleert vind ik al straf. Het is nu niet bepaald het metalgenre waar ik me het vaakst en liefst in wentel, maar je hebt zo van die herfstavonden dat het spontaan gebeurt.

Wie zijn dit precies? Die mannen achter Silent Planet. Op Zware Metalen werd nog nooit eerder een album van dit Californische viertal besproken. Toch is dit al lang geen kleine band meer hoor. Gestaag timmerde men aan de weg naar de top en deze Iridescent is ondertussen reeds de vierde telg in de platenkast. Met ieder nieuw album dat de band uitbracht, kreeg hij meer en meer aandacht van de buitenwereld. Ik kende Silent Planet enkel van naam en wilde daar dus verandering in brengen. Ook ik zou dus overstag gaan en dat had ik niet zien aankomen.

Disclaimer: omdat ik recensies steeds serieus neem en ik deze band onvoldoende kende, heb ik me eerst de hele namiddag verdiept in de bands oeuvre. Ik heb dus de vorige drie platen beluisterd vooraleer ik aan deze Iridescent begon. Noem het een mix van toewijding en een gebrek aan een eigen leven. Knipoog.

Deze Silent Planet leek me aanvankelijk nog een zoveelste metalcorebandje te zijn, maar niets is minder waar. Ik hoorde de band evolueren doorheen de albums en deze nieuwste schijf is dus het nieuwe logische eindpunt. Vooral zanger Garrett Russells vocalen vallen me op de meest positieve manier op. De man zingt clean en net niet-clean. Het is vreemd en moeilijk uit te leggen. Het hangt ergens tussen clean en gruntachtig in. Waar Russell echter enorm in excelleert is het schrijven van de teksten. Het is misschien niet altijd even goed te verstaan, maar de man is echt poëtisch aangelegd. De naam van dit album is geen toeval. Wie goochelt met woorden als Iridescent kan een gevoel overbrengen. Ik ben werkelijk jaloers op zoveel talent. Blijkbaar verhaalt Russell over zaken die band nauw aan het hart liggen. De eigen leefwereld vertalen naar muziek dus.

Ook muzikaal overstijgt Silent Planet de gemiddelde metalcoreband. Aan Russells geschreeuw koppelt de band namelijk de clean vocals van twee andere bandleden. Bassist Thomas Freckleton en gitarist Mitchell Stark wisselen elkaar netjes af, maar vooral die laatste verrast me énorm op dit album. Hij zet zowaar een stap voorwaarts en neemt vaak de hoofdrol op zich wanneer er een clean refrein dient gezongen te worden. Ondertussen verliest hij hierbij zijn gitaar niet uit het oog. Soms melodisch zwevend en dan weer machinaal hard laat hij zijn snaarinstrument zwaar werken voor zijn geld. Zet hier tenslotte een fenomenale drummer als Alex Camarena achter en je verkrijgt een uniek en talentvol gezelschap. Camarena’s strakke drum trok op de voorgaande platen reeds mijn aandacht, maar op deze nieuwste schijf valt het me des te meer op. Kan ook aan de productie liggen natuurlijk.

Iridescent is de beste Silent Planet-plaat tot nu toe. Eigenlijk is dit nog een understatement want ik ben wild van dit album. Van dit metalcorekwartet gaan we nog horen. Waar gaat dit eindigen? Gezien de progressiecurve die de band plaat na plaat laat zien, kan dit een wel heel mooi verhaal worden. Silent Planet staat te boek als een metalcoreband, maar ik durf ze schaamteloos een progcoreband noemen. Ja, ik verzin dit genre hier ter plekke. Nee, geen spijt van nee. Frontman Russell verpakt zijn teksten namelijk zo strak in energie en emotie, terwijl de overige bandleden hun stinkende best doen om chaotische mathcore met ambiente metalcore te laten paren. Waaw! Gewoon waaw! Je voelt en hoort de chemie tussen de bandleden in de manier waarop de vocalen en groovy riffs mekaar lekker aanvullen. De draaikolk aan emoties waarin je als luisteraar wordt ingezogen is echt meesterlijk gecreëerd. En weet je wat het strafste van al is? Deze band bereikte volgens mij zelfs nog niet eens zijn volledige potentieel. Ik plaats bij deze – binnen de redactie – nu reeds een claim op het volgende album van Silent Planet. Ik heb er nu al zin in.

* Drommels is niet bepaald een woord dat ik in het dagelijkse leven gebruik, maar het moet voor publicatie vatbaar blijven. Vul dit dus vooral in zoals je zelf wilt.

Score:

90/100

Label:

UNFD, 2021

Tracklisting:

1. 1-1-2
2. Translate the Night
3. Trilogy
4. Second Sun
5. Panopticon
6. The Sound of Sleep
7. Alive, as a Housefire
8. Terminal
9. (liminal);
10. Anhedonia
11. Till We Have Faces
12. Iridescent

Line-up:

  • Garrett Russell – Gitaar, Zang
  • Thomas Freckleton – Basgitaar, Zang
  • Mitchell Stark – Gitaar, Zang
  • Alex Camarena – Drum

Links: