Tenzij Metallica nog even snel Lulu 2 uitbrengt, lijkt de award voor meest omstreden release 2018 te gaan naar het Noorse SHINING. Als je klaar gaat zitten voor de indrukwekkende blackjazz die de band in het verleden bracht, zul je bij de eerste tonen al uit je stoel vallen. De plaat vangt namelijk aan met een elektronisch jaren ’80 intro waar zelfs Europe zich heden ten dage niet meer aan zou willen wagen.
Nu hadden we in het begeleidend schrijven al gelezen dat bandleider/alleskunner Jørgen Munkeby zich voor deze release had voorgenomen om een aantal party anthems schrijven. Hij is immers klaar met blackjazz! Het album bevat zelfs helemaal geen saxofoon. En wie ben ik om hem die creatieve vrijheid te ontzeggen? Dus we beluisteren het album nog eens (en nog eens en nog eens) met andere oren. Ook dan kan ik helaas niet anders concluderen dan dat het album niet helemaal raak is.
Op Animal horen we een SHINING dat gaat voor pathos en het grote gebaar. Denk daarbij bijvoorbeeld aan bands als 30 Seconds To Mars en het licht industriële geluid van het oude Spineshank. Nu is dat niet altijd verkeerd. Zo kon ik in het verleden best genieten van voornoemd Spineshank en ook van Stabbing Westward dat toch ook niet vies was van een beetje drama.
SHINING krijgt me op deze release echter niet helemaal mee. Dat komt vooral doordat de band her en der te duidelijk leentjebuur speelt of – zo u wilt – zijn invloeden laat blijken. Zo gaat het in de titeltrack over een “fucking animal” en “closer to God”. Nu kan dit nog een eerbiedige knipoog naar idool Trent Reznor zijn. Als het daarbij gebleven was had mijn stelling dan ook geen poot om op te staan.
Maar als we op My Church dan toch een gitaarriff krijgen klinkt die wel heel bekend. Hole In The Sky drijft dan weer op drums die – zacht gezegd – direct aan Vienna (Ultravox) doen denken. En één van de zanglijnen van het nummer doet me zelfs spontaan uitbarsten in Many of Horror van Biffy Clyro. Dan kun je in de pressrelease wel alvast aangeven dat je meer als Biffy Clyro klinkt dan als Burzum, maar dit kan de bedoeling toch niet zijn.
Los van dit alles is met name de hogere zang niet op alle momenten even overtuigend (When The Lights Go Out). De hohohoo koortjes die her en der opduiken (Smash It Up!) werken zelfs lichtelijk op de zenuwen.
Toch haalt het album een ruime voldoende. Dat komt doordat Munkeby en kompanen er wel degelijk in geslaagd zijn een aantal songs te schrijven die ongemerkt in je hoofd gaan zitten en er niet meer uit gaan. Zeker de uptempo tracks zijn met goede wil hits te noemen. Zo betrapte ik me erop dat ik – met al mijn kritiek – ineens het refrein van Everything Dies liep te neuriën. Ook When the Lights Go Out en My Church hebben die eigenschap. Het refrein van End is zelfs aangrijpend.
SHINING heeft dan ook voldaan aan de eigen doelstelling en een aantal party anthems geschreven. Helaas wel voor een feestje dat ik, naar ik vrees, minder vaak zal bezoeken dan vorige keren. Ik blijf thuis en leg Live Blackjazz nog maar eens op. Vreemd genoeg heeft Complexity Fest aangekondigd dat SHINING in februari 2019 in Patronaat in Haarlem het Blackjazz–album integraal zal spelen…
Score:
74/100
Label:
Spinefarm Records, 2018
Tracklisting:
- Take Me
- Animal’
- My Church
- Fight Song
- When The Lights Go Out
- Smash It Up!
- When I’m Gone
- Everything Dies
- End
- Hole In The Sky
Line-up:
- Jørgen Munkeby – Vocalen, gitaar
- Håkon Sagen – Gitaar
- Ole Vistnes – Bas
- Eirik Tovsrud Knutsen – Keyboards, synthesizers
- Tobias Ørnes Andersen – Drums
Links: