Sepultura – Dante XXI
SPV, 2006
16 december 1996 is een dag die voor velen in het geheugen gegrift staat als de
dag dat Max Cavalera Sepultura verliet. Ik was er kapot van, net als de
overgrote meerderheid van alle metalheads over de hele wereld. Sepultura
was één van de grootste metalacts op deze aardkloot. Dit kon niet. Dit mocht
niet. Ondertussen zijn we tien jaar later. Max heeft ondertussen 5 platen
gemaakt met Soulfly en Sepultura zit met Derrick Green op
zang ook al weer aan nummertje 4. Niet dat er ergens nog één iemand te vinden is
die de hele historie nog geen tien keer heeft gelezen, maar niettemin blijf ik
de split met Max zien als een belangrijk moment in de metalgeschiedenis.
Wat mij betreft was het vorige album, Roorback, voor Sepultura de
definitieve terugkeer aan het front. Die plaat liet een bevlogen band horen die
ook nog eens geïnspireerd klonk en plezier had in wat ze deden. Roorback
was een knaller. Die stijgende lijn is op Dante XXI gewoon doorgetrokken
in die zin dat dit simpelweg de beste plaat is die men na Roots heeft
uitgebracht.
Wat we horen op Dante XXI is een Sepultura in topvorm, een
Sepultura die doet terugdenken aan de hoogtijdagen, maar ook een
Sepultura die de vernieuwing niet uit de weg gaat. Dante XXI is immers een
conceptplaat rond La Divina Commedia, oftewel De goddelijke komedie
van de 14de eeuwse Florentijnse dichter Dante Alighieri. Dante
beschrijft in dit boek zijn fictieve reis door het hiernamaals. Via de Hel
en het Vagevuur (of de Louteringsberg zoals Dante het
noemt) komt hij uiteindelijk terecht in het Paradijs. Dit hoogste
interessante concept is de basis voor Sepultura’s tiende werkstuk. Een
concept dat niet alleen zijn weg vind naar de teksten, maar zich ook
weerspiegelt in de muziek en het artwork (van de hand van Brazilliaans schilder
Stephan Doitschinoff) dat om van te smullen.
Op Nation hoorden we al eens strijkers (in het nummer Valtio),
maar op Dante XXI worden ze regelmatig ingezet ter ondersteuning
van de dramatiek. We kunnen gerust spreken van een geslaagd experiment wat dat
betreft. Het klinkt in ieder geval niet als een gimmick (hallo Metallica!).
De nummers zelf zijn trouwens snoeihard. Een mix van thrash-metal en (een
beetje) hardcore is wat Sepultura ons voorschotelt. Intens en snedig zijn
hier sleutelwoorden. Op het eerste gehoor klinken die snedige gitaren misschien
wat dun (door veel mid-tonen), maar naarmate je de plaat meer beluistert lijkt
ook dat wonderwel in het plaatje te passen.
Samenvattend kan ik stellen dat Sepultura weer helemaal terug is. De
songs zijn er, het gevoel is er en vanaf morgen is de plaat er dus ook. Kopen,
zeg ik u!
Tracklisting:
- Intro #4
- Dark Wood Of Error
- Convicted In Life
- City Of DisFalse
- Fighting On
- Intro #2
- Ostia
- Buried Words
- Nuclear Seven
- Repeating The Horror
- Intro #1
- Crown And Miter
- Intro #3
- Still Flame
Line-up:
- Andreas Kisser – guitars
- Derrick Green – vocals
- Igor Cavalera – drums
- Paulo Jr. – bass
Links: