Saturnalia Temple – Paradigm Call

De stoner/doom van het Zweedse Saturnalia Temple is geen onbekende bij Zware Metalen. In 2011 verscheen het debuut Aion of Drakon dat door collega Bart met enthousiaste kritieken werd geprezen. Nadien volgde nog een betoog over de EP Impossibilum (2013) door Wouter, die het in 2015 verschenen To The Other ook onder handen nam. Hij schreef toen over de stijlverandering die de Zweedse band onderging, waarbij er met name iets meer black georiënteerde vocalen te horen waren. Het album Gravity uit 2020 raakte niet opgepikt en dat brengt ons vier jaar later bij Paradigm Call, het meest recente wapenfeit van de Zweden.

Naast het feit dat ik een breed georiënteerde liefhebber ben van het hardere genre, luister ik ook graag naar een goede pot doom. Met stoner metal ben ik zelf iets minder bekend, maar ik doe al gaandeweg ervaring op waarbij ik vaststel dat de rock- en psychedelische inslag kenmerkend is voor het genre. En als een band dit dan weet te combineren met trage doomriffs, dan krijg je iets wat in de buurt komt van Saturnalia Temple.

Op de achtenveertig minuten die deze plaat van uw tijd in beslag neemt, heb ik wel even moeten kauwen. Het kostte mij minstens drie luisterbeurten om er iets zinnigs over op papier te zetten. Uitzonderlijk is dat natuurlijk geenszins, maar hier was het euvel vooral de toch wel erg repetitieve gitaarriffs. Als voorbeeld noem ik het nummer Among The Ruins waarop de band ellenlang dezelfde riff blijft herhalen. De bas dreunt braafjes volgens de maat mee en dit heeft als gevolg dat u zich hier echt aan moet overgeven voordat het überhaupt genietbaar kan worden. Variatie horen we wel op vocaal gebied en de enkele lead of solo die er te horen valt. De opbouw van elk nummer doet mij vooral denken aan Black Sabbath. Een bandnaam die zowat in iedere recensie van deze band is genoemd, maar waar dit Saturnalia Temple niet van los kan komen. Dat hoeft natuurlijk ook helemaal niet wanneer de muziek voldoende op zichzelf staat.

De grillige en korrelige uitvoering van een lang nummer als Black Smoke zorgt ervoor dat u zich nog in lang vervlogen tijden waant. Het geheel klinkt daadwerkelijk rokerig. En toch denk ik dat ik de band liever live zou willen ervaren dan op plaat. Het is niet meteen dat ik mijn aandacht verlies, maar voor mij zit er net te weinig uitzonderlijks in om me continu bij de les te houden. Evengoed noteer ik dat de eerder vrijgegeven single Revel In Dissidence en een nummer als Ascending The Pale met warm en traag gitaarwerk prima bevallen.

Liefhebbers van doom die ook iets met stoner kunnen, adviseer ik dan ook om de band een kans te geven, wanneer u evenals uw redacteur van dienst nog onbekend was met het werk van Saturnalia Temple. Het album Paradigm Call zal bij mij zo af en toe nog een rondje draaien wanneer ik in de juiste stemming ben.

Score:

75/100

Label:

Listenable Records, 2024

Tracklisting:

  1. Drakon
  2. Revel In Dissidence
  3. Paradigm Call
  4. Among The Ruins
  5. Black Smoke
  6. Ascending The Pale
  7. Empty Chalice
  8. Kaivalya

Line-up:

  • Tommie Eriksson – Vocalen, gitaar
  • Pelle Åhman – Drums
  • Gottfrid Åhman – Bas

Links: