Satanic Warmaster is terug en zo maar uit het niets, of althans zo lijkt het toch. Plotsklaps verschijnt er ergens een volledig album Exultation Of Cruelty, de opvolger van het machtige Aamongandr. Dat album bleek nog in elkaar gestoken te zijn met de hulp van derden terwijl dit laatste strijdepos geheel door de heer Werwolf zelf in elkaar werd geknutseld. Verwacht dan ook niks meer of niks meer dan erg rudimentaire, rauwe erg oude school blackmetal met een knisperige en knapperige productie en een dito cover. Deze laatste is lekker stoer in zwart wit, erg korzelig en het lijkt of deze op een bijzonder slechte printer -tig keer is afgedrukt geweest. Lekker toch!
Geen promo, geen singles, geen toeters, bellen, slingers, lichtjes of ik weet niet wat nog. Geen uitgebreide informatiepagina, geen extra uitleg. Gewoon een dikke middelvinger naar de modernere blackmetalvarianten van het nu. Zo interpreteer ik dit alweer zevende volwaardige album van deze Finse grootmacht. Merk ik dunnetjes en dikjes op dat daartussen heel wat singles, EP’s, split’s op te snorkelen zijn uit de mestput van ‘s mans kerker. We gaan dan ook gewoon zonder verpinken over tot de orde van de dag en dat is vijfenvijftig minuten pure korzelige, abrasieve en kotsmisselijke black metal tot ons nemen. Ik hoop echter wel dat geile, vochtige en tochtige melodielijnen niet worden vergeten.
Arrgh…. schurende riffjes uit de oude doos. Een scream die het stof nog dient weg te blazen van die desbetreffende doos en een drum net als een bas die klinken of het allemaal niet nog doffer kan. Inderdaad, we worden gekatapulteerd naar de mid-jaren ’90. Heerlijk. de monotonie en eenvoud spat er allemaal vanaf. De basale overgangen op drum, de weinig technische thema’s het doet me watertanden naar het vervolg van deze plaat. Heel wat variatie gaat er niet aan te pas komen, vermoed ik zo maar dat moet ook niet. Alle nummers harken en schurken lekker tegen de zes a zeven minuten aan. Genoeg om de boze boodschap van de heer Satan te vertellen. De heer Werwolf moeten we dat natuurlijk niet meer leren. Donder en bliksem vergezelt de openingspartijen in Harken The Bells Of Damnation. Een nummer dat in weinig of niks verschilt met de opener van deze nieuwe plaat.
Net daar loopt het volgens mij mis wat betreft deze plaat. De heer Werwolf bleek in staat monsterlijke melodieën uit zijn instrumenten te toveren maar op deze plaat blijft hij, bewust en dat is zijn goed recht, hangen in de basaliteit van zijn idee. Maar op een beperkt aantal plaatsen, in een beperkt aantal nummers vind ik die magische melodische momenten terug maar het is echt zoeken. Neem nu de tokkel in het mid-tempo nummer As Blood Snarls a Macabre Silhouette of de eerste keyboardklanken die verwerkt worden in Lord Of Blood And Darkness (Der Drachenprins). Het mag echter ook geschreven worden dat het afsluitende A Dead Rose For A Dying World wil iets bijzonder lekker mistroostigs in zich heeft.
Dit Exultation Of Cruelty verschilt toch heel wat met zijn voorganger het machtige Aamongandr. Satanic Warmaster grijpt terug naar de monotonie en eenvoud van de ruige, rauwe black metal van de mid-jaren ’90.
Score:
70/100
Label:
Werewolf Records, 2024
Tracklisting:
- A Black Circle Of Death
- Harken The Bells Of Damnation
- As Blood Snarls A Macabre Silhouette
- I Inhale The Cruelty Of Winters Breath
- Lord Of Blood And Darkness (Der Drachenprinz)
- Exhale The Vapor Of Starlit Tombs
- Behold The Infernal Kingdom Of Hell
- A Dead Rose For A Dying World
Line-up:
- Werwolf – Zang, alle instrumenten
Links: