Sacrilegious Crown – Forbidden Vestiges Of Veneration

Het Italiaanse Sacrilegious Crown is één van die bands die ik pas de laatste jaren heb leren kennen en sindsdien ben blijven volgen. Dat doe ik in dit geval niet enkel uit interesse voor het genre en het label (ik zal het elke keer blijven herhalen: het eveneens Italiaanse Xenoglossy Productions slaagt er steevast in om uitzonderlijke en niet-conventionele talenten uit de blackmetalvijver te vissen), maar ook omdat de muziek mij iets doet.

Sacrilegious Crown is het mysterieuze solo-project van het al even geheimzinnige heerschap κενός, dat zich toelegt op het creëren van een bijzonder obscure en unheimische mix van lo-fi black metal en ijzingwekkende ambient passages. Hoewel het vooral angst en onbehagen oproept, heeft dit trage doomblack/ambient amalgaam ook een zekere sfeervolle sereniteit over zich die mij persoonlijk heel erg bevalt. Sacrilegious Crown bouwt met zijn muziek een soort macabere droomwereld op die net voor het slapengaan ongetwijfeld voor de meest huiveringwekkende nachtmerries zorgt. Het is de soundtrack van een horrorfilm die je maar met een half oog durft te bekijken, diep weggestoken onder een dekentje in je net iets te donkere woonkamer.

De EP Plenilunium Cult, die vorig jaar uitkwam, was de eerste release van deze band die ik recenseerde, en dit werk droop van de duistere, lugubere sfeer, enkel voortgebracht door gitaren, drums en ijzige kreten. Het soort muziek waar je haren van recht komen te staan. Ondertussen is er ook een korte split uitgebracht met Illuminated Manuscripts, een Estse band met een gelijkaardige stijl. Op dit werk, Meditations on the Revenant Enigma, klinkt Sacrilegious Crown net zo ijskoud en tergend traag als op Plenilunium Cult, met misschien nog net wat meer aandacht voor melodie.

De nieuwste telg in het ijzingwekkende oeuvre van Sacrilegious Crown is opnieuw een EP. Forbidden Vestiges of Veneration wijkt zoals verwacht stilistisch weinig af van Plenilunium Cult en de laatste full-length, Chenosi. Opnieuw hebben alle nummers een ondertitel meegekregen: Vestigio I-V. Het woord betekent “restant, overblijfsel”. Het relict van een verboden, occulte vereringscultus om precies te zijn. Dat is ook precies de betekenis van de titel van deze EP. En daarmee is de toon al onmiddellijk gezet.

Sacrilegious Crown klinkt op Forbidden Vestiges of Veneration precies zoals je het had kunnen verwachten: dreigend, ijl, ijzig, akelig. Zoals de naam al doet vermoeden, probeert Vestigio I – Chant of the Desecrated Cathedral de sfeer van een lege kathedraal op te roepen. En daar slaagt Sacrilegious Crown wonderwel in, door bovenop een dun maar onmiskenbaar wolkje ruis een tergend traag en onheilspellend laagje dungeon synth te leggen. Enkel sfeer, enkel ambient. De leegte omgezet in geluid. Ik weet niet of het aan de muziek ligt of aan het “graadje lager in de woonkamer” ten gevolge van de energiecrisis, maar ik krijg er spontaan koude rillingen van.

Vestigio II – Hypogeodesic Procession is een typisch Sacrilegious Crown-product: een grotendeels stapvoetse processie (jaja, goedgekozen titels hier) doorheen diep bazuinende, melodische riffs en schijnbaar willekeurige, ijselijke schreeuwen. Het nummer bevat spokende, uitgesponnen melodieën die uitblinken in melancholie en nihilisme. Het tempo fluctueert wel wat, maar je merkt aan alles dat het vooral niet te vurig en dynamisch mag worden. Laten we het voor het gemak ambient doom black noemen. De drums hebben vooral een ondersteunde rol hier, maar door de minimalistische aanpak van deze muziek zijn ze toch goed hoorbaar, relevant én aanwezig. Vestigio III – Above the Mystical Elements of Hypnosis wijkt hier eigenlijk weinig vanaf, al valt het op dat dit nummer duidelijk in aparte fasen is onderverdeeld. Vestigio IV – Hermetic Vortex klinkt dan weer iets donkerder, maar uiteindelijk zijn de verschillen hier minimaal en zijn de middelste nummers onderling inwisselbaar.

Gelukkig hebben we wel nog een soort “outro”, onder de vorm van het extreem minimalistische Vestigio V – Chant of Transmutation. Eenzame keyboardtoetsen, subtiel geruis en langgerekte statische tonen vormen een dusdanig unheimlich geheel dat het voor hetzelfde gevoel van onbehagen zorgt dat we ook al kregen bij Vestigio I – Chant of the Desecrated Cathedral. Op deze manier zorgen beide nummers voor een mooie symmetrie op deze EP, die uiteindelijk weinig vernieuwing brengt. Een nieuwe episode in de horrorfilm die Sacrilegious Crown heet. Hypnotisch, occult, dreigend, onheilspellend en macaber. Muziek voor de kunst en niet zozeer voor de luisteraar, ik maakte deze vergelijking al eens. Op zich mist deze muziek zijn effect niet en is er een duidelijk herkenbaar thema, dat goed geportretteerd wordt in de muziek, maar ik vind het toch jammer dat deze band zo weinig evolueert. Forbidden Vestiges Of Veneration is dan wel minder rauw dan Plenilunium Cult, met meer aandacht voor het ambient aspect van de muziek, maar dat ambient aspect is dan wel gewoon stilistisch hetzelfde gebleven. Sacrilegious Crown blijft in die zin wat ter plaatse trappelen, terwijl het met zijn unieke stijl toch wel zou kunnen verrassen. Een beetje meer durf was fijn geweest…

Label:

Xenoglossy Productions, 2022

Tracklisting:

  1. Vestigio I – Chant of the Desecrated Cathedral
  2. Vestigio II – Hypogeodesic Procession
  3. Vestigio III – Above the Mystical Elements of Hypnosis
  4. Vestigio IV – Hermetic Vortex
  5. Vestigio V – Chant of Transmutation

Line-up:

  • κενός – Stem, alle instrumenten

Links: