Rise to the Sky – Every Day, A Funeral

Geschreven door op 28-05-2022 om 22:10.

Niet zo heel lang geleden (net iets meer dan een halfjaar om precies te zijn) schreef ik nog wat aardige woorden bij de vorige langspeler van deze Chileense éénmansformatie, die de naam Rise to the Sky met zich meedraagt. Gelukkig is er aan de werkethiek niks veranderd en vinden we ook nu in recordtempo weer een volledig nieuw blinkend schijfje. Wat wel veranderd is, en dat doet me toch deugd, is dat de muziek van meesterbrein Sergio González Catalán inmiddels is opgepikt door Meuse Music Records. En zo wordt de Chileense treurnis twaalfduizend kilometer verderop, door deze Belgische promotor van ondergronds metaal, aan de man gebracht in de Lage Landen en ver daarbuiten. Dat doet mij vermoeden dat mijn eerdere, overwegend lovende woorden hier wat aan bij hebben gedragen, maar dat kan ook mijn lichte vorm van narcisme zijn natuurlijk. In het bijgeleverde promomateriaal wordt echter verwezen naar de recensie van een Amerikaanse concullega. Ach ja, het kan ook niet elke dag feest zijn natuurlijk. Een begrafenis wel overigens. Deze keer bespreken we Every Day, A Funeral.

Wat je uit bovenstaande alinea, en dan met name de laatste paar zinnen, al kort kan opmaken is dat we hier niet met de meest opbeurende muziek te maken hebben. Sterker nog, deze muziek kenmerkt zich bovenal door het uitgesproken deprimerende karakter. Mochten we hier een genre op willen plakken, dan zou dit ook funeral doom zijn. Wat krijgen we dan? Appelstroop. Ik hoor u denken, appelstroop? Ja, u denkt het goed. Houdt de appelstroop op de kop en op het eerste oog lijkt er weinig te gebeuren, maar toch stroomt het gitzwarte spul na verloop van tijd, zonder al te veel levensvreugde, langzaam naar het licht. Hetzelfde zouden we kunnen zeggen over Rise to the Sky. Gitzwarte gedachten en dieptrieste gevoelens worden vertaald naar stroperige gitaarlijnen, die zo nu en dan het licht lijken te willen opzoeken. Traag, uitermate traag, maar prachtig in al haar glorie. Wanneer de striemende regen ophoudt, de grijze deken openbreekt en het licht door het wolkendek naar buiten breekt, voelt de warmte bevrijdend. Al is dit maar van korte duur. Dikke, rollende grunts bulderen over de lagen van treurnis en trekken de mist steeds verder op. Rise to the Sky weet precies hoe deze sfeer neergezet moet worden en doet dit met verve.

Dat mag ook wel, aangezien dit al de vijfde langspeler is in drie jaar tijd. Hierdoor heeft Sergio zijn geluid inmiddels wel gevonden en daar wordt dan in feite ook niet vanaf geweken. Al moet ik zeggen dat het nieuwe album wel een bepaalde veelzijdigheid, binnen het geschetste kader uiteraard, laat horen die erg goed werkt. Zo vinden we diverse geluidsamples terug die sfeerverhogend werken, maar ook goedgeplaatste tempowisselingen in drums en gitaren geven een bepaalde dynamiek die voorganger Per Aspera Ad Astra niet bevatte. Al blijft een zeker repetitief gevoel ook bij dit nieuwe schijfje niet helemaal afzijdig.

Specifieke hoogtepunten zijn dan ook niet te benoemen, omdat alle nummers zich in hetzelfde spectrum bevinden en tevens dezelfde kwaliteit met zich meebrengen. Noemenswaardig is nog wel Epilogue. Het afsluitende nummer bevat wederom gesproken Spaanse teksten, zoals we op de voorganger ook aantroffen. Daar was ik de vorige keer overigens ook al lovend over. Zouden mijn teksten dan toch in Chili geraken? Vast niet. Gelukkig bereikt deze muzikale uiting uit Chili ons wel. Zin om de voorjaarswarmte even te verdrukken met muzikale duisternis? Dan heb je met dit Every Day, A Funeral een prima plaatje te pakken.

Score:

79/100

Label:

Meuse Music Records, 2022

Tracklisting:

  1. Every Day, A Funeral
  2. It’s the End
  3. Just Say Goodbye
  4. Abandoned
  5. Sadness Cries in the Silent Sky
  6. I Can See You When I Dream
  7. Epilogue

Line-up:

  • Sergio González Catalán – Zang, gitaar, synthesizer
  • Emidio Alexandre Ramos – Drums

Links: