Geen idee waarom, maar de bandnaam van deze Finnen sprak mij wel aan. Het klinkt een beetje als een vage ziekte of een era vol riffs (drumroll, please…). Mijn wazige hersenspinsels daargelaten heb ik mij opgegeven om het nieuwe album van Rifftera te recenseren: Across The Acheron. Een potje Finse melodeath!
En jeetje, wat een goede gok! In dit constant groeiende genre (soms zelfs een beetje uitgemolken) wordt het steeds moeilijker om als melodeath-act op te vallen, maar dat lukt Rifftera prima. Vanaf de opener, Burning Paradise, laten de heren horen dat het menens is. Het begint met een haast gotische melodie op het keyboard, de gitaren en de drums, maar bouwt al gauw op naar brute death metal. Vooral bij de eerste minuut waar de blastbeats de speakers uit knallen en waar Janne een soort brute oerkreet eruit gooit, alsof zijn ingewanden er uit moeten. Snoeihard, maar vooral gewoon lekker! Het refrein is echter weer een stuk melodischer, met onder andere een licht progressieve riff op de toetsen en clean zang. Een fijn stukje balans tussen melodisch en pleurisherrie!
Wat valt dan nog meer op aan het album? Een heldere productie, sexy gitaarsolo’s (ben vooral fan van de warme klank die de solo’s hebben), de symfonische elementen die op strategisch zeer goede momenten zijn geplaatst, erg fijn klinkende clean zang en een zeer degelijke grunt. Overal voelt het alsof we hier met een grootgewicht te maken hebben die kan wedijveren met grotere namen binnen dit genre. Dat is dan vooral te danken aan de compositie van de nummers en aan hun professionaliteit. Mijn favorieten zijn de opener, Eye of the Storm (ik dank u vriendelijk voor het nekzeer), het behoorlijk thrashy Cry Wolf en de titeltrack van het album, wat als een apart verhaal an sich voelt.
Ondanks mijn zeer positieve feedback is er toch één probleem: het blijft niet hangen. Eerlijk gezegd begrijp ik er niets van, want de heren doen alles goed. Goede compositie, gave riffs, vette grunt, dikke drums, subtiele orkestratie en een epische productie… Waar is dan het ontbrekende ingrediënt om dit gedenkwaardig te maken? Om nu te zeggen dat Rifftera dertien in een dozijn is, gaat ook te ver. Zij hebben wel degelijk een eigen sound die prima naar voren komt op het album. Ik ben oprecht confuus… Misschien moet ik ze eens een keer live aanschouwen? Voor nu scoort Across The Acheron een hele dikke voldoende, maar ook vooral omdat ik niet kan toelichten wat er voor mij nu aan ontbreekt.
Score:
78/100
Label:
Inverse Records, 2019
Tracklisting:
- Burning Paradise
- Two Sides of the Story
- Eye of the Storm
- Cutthroat Game
- Cry Wolf
- Warmonger
- Deep Waters
- Across the Acheron
Line-up:
- Janne Hietala – Gitaar, zang
- Antti Pöntinen – Keyboard
- Mikko Kuoppamaa – Gitaar, zang
- Jupe Karhu – Basgitaar
- Ville Härkönen – Drum
Links: