Rhapsody – Symphony of Enchanted Lands p. II – The Dark Secret
SPV, 2004
Tja, wat nog te zeggen over de nieuwe plaat van Rhapsody wat al niet veel eerder gezegd is. Moet er eigenlijk nog wel gemeld worden dat de plaat met bijna drieënzeventig minuten de langste is uit de historie van de Italianen? Is het zinnig te vertellen dat er een nog grotere rol is weggelegd voor het klassieke orkest? Of dat Christopher Lee een prominente rol vervult? Zijn er dan nog mensen die dit nog niet gelezen hebben. Het enige wat ik nog kan toevoegen is hoe de plaat na enige luisterbeurten klinkt.
Symphony II is in eerste instantie voor de luisteraar een vermoeiende plaat. Natuurlijk zijn alle kenmerkende factoren van de Italiaanse band ruimschoots aanwezig, maar het geheel duurt verschrikkelijk lang en is vrijwel onmogelijk twee maal achter elkaar door te komen. Wat na meerdere luisterbeurten vooral opvalt stemt mij echter niet echt vrolijk. Rhapsody is anno 2004 het stadium “metalband” verschrikkelijk ontgroeid. De tendens neigt tegenwoordig meer naar klassieke muziek en orkestraal bombasme, dan naar heavy metal. De ballads en intermezzo’s zijn niet van de lucht, en – hoe prachtig dan ook – overschaduwen de metalen randjes aan deze plaat vrijwel volledig.
Natuurlijk zijn er nog wel metalnummers aanwezig, zoals het reeds bekende Unholy Warcry en het heftige Sacred Power of the Raging Winds, maar waren deze tracks niet reeds bekend van de verschenen EP? Wat rest is een ietwat onevenwichtige, deels repetetieve plaat die van begin tot einde meer een klassiek karakter heeft. Weg is de scherpe rand van bijvoorbeeld Legendary Tales of Dawn of Victory. Het gevoel wat bij mij achterblijft is hetzelfde als met de laatste van Blind Guardian. De muziek wordt te complex, gaat hoogstwaarschijnlijk voor problemen op het podium zorgen (zo niet vreet ik ter plekke deze kritiek weer op) en laat bij mij een onbevredigd gevoel achter. Een vreemde zaak, daar ik aan de andere kant moet bekennen dat dit qua complexiteit, songstructuur, zang en productie het beste uit de Italiaanse keuken is. Wellicht is een uitgebreide luisterbeurt in de platenzaak een oplossing om uit het probleem te komen een klassieke plaat gewenst is, of juist een metal-elpee. Symphony II, een prachtige plaat door een band met een identiteitscrisis? Wie zal het uiteindelijk zeggen?
Tracklist:
- The Dark Secret
- Unholy Warcry
- Never Forgotten Heroes
- Elgard´s Green Valleys
- The Magic Of The Wizards Dream
- Erian´s Mystical Rhymes
- The Last Angels´ Call
- Dragonland‘s Rivers
- Sacred Power Of Raging Winds
- Guardiani Del Destino
- Shadows Of Death
- Nightfall On The Grey Mountains
Line-up:
- Fabio Lione – vocals
- Luca Turilli – guitars
- Alex Staropoli – keyboards
- Patrice Guers – bass
- Alex Holzwarth – drums
Links:
Rhapsody
SPV