Raüm komt uit het Franstalig landsgedeelte van België en de link maken met het noorden van Frankrijk en alzo het Les Acteurs De L’Ombre-label mag je dan niet vreemd noemen. Cursed By The Crown was de eerste plaat, dit Emperor Of The Sun is de opvolger. De post-black metal die de vier heren maken, smaakt wel maar kan in mijn oren nog wat extra gekruid worden. Misschien gebeurt dit wel op dit album. De heren doen het volgens de line-up nog altijd zonder bassist. Of dat instrument op dit album opnieuw ontbreekt, is me nog niet helemaal duidelijk. Ik weet het je zo te schrijven.
De vier heren heren hebben, als je naar hun speellijst kijkt, weer het één en het ander gepland om hun nieuwste album te promoten en dat kan je alleen maar goed noemen. Voor we verder gaan, dien ik toch nog even de artworker, Sözo Tozö in de bloemetjes te zetten. Indrukwekkend. Ook als je kijkt naar de mock-ups van de cd- en vinylversie zouden deze fysieke uitgaves er meer dan prima uitzien.
Al blastend komt Eclipse Of The Empyreal Dawn tot leven. Het hoofdthema dat zo gedragen wordt, is tegelijk sturend als melodisch melancholisch te noemen. De schuurpapieren vocalen van de heer Jacqmin doen me aan de besten denken. Als de heren na hoop en al drie minuten wat zijn uitgeraasd dan trachten ze een tapijt, een deken te weven die een dik en warm karakter heeft maar wel log en zwaar aanvoelt. Als mijn oren me niet in de steek laten dan hoor ik op deze opnames toch geen baspartijen. Iets wat de landgenoten van Wiegedood ook al jaren doen. Met het motto van Schotland namelijk Nemo Me Impune Lacessit of vrij vertaald “Niemand heeft mij ooit straffeloos geslagen” blazen de heren het geheel weer nieuw leven in. Dat ze hun andere wang aan je aanbieden wanneer je ze geslagen hebt, staat buiten kijf. Je mag je in bovenstaand opzicht aan een stevige reactie verwachten. Iets wat je in dit nummer ook voelt doordruppelen. En dan is hier toch de bas! Dit instrument heb je toch echt wel nodig om een smerige grondlaag te kunnen leggen.
Productioneel zit alles lekker in elkaar. Genoeg leven in de brouwerij maar tegelijk ook genoeg droogte als je begrijpt wat ik bedoel, nee? Luister naar de toms in Grounds Of Desolation of de maten met enkele baskick in het titelnummer, Emperor Of The Sun. Het mag zo duidelijk zijn dat er toch goed nagedacht is over hoe alles zou moeten klinken. Het geheel geluid draagt zo echt wel bij en tilt de nummers naar een hoger niveau. De dynamieken die werden opgenomen in dit nummer doen het tegelijk golven en deinen om dan helemaal te laten stormen naar het einde toe. Sterk! Verder onthoud ik dat naast furieuze riffpartijen, ik schreef het al eerder, Raüm ook nog altijd in staat blijkt doomy dekentjes te weven. In Towards The Flames ligt er zo weer één voor je klaar. Soms worden ze zelfs in de achtergrond ondersteund door cleane lijnen, luister naar Obscure.
Minpuntje ligt wel in de drum. Niet zozeer in zijn geheel, want de heer Legrands weet de potten, pannen, ketels en deksels bijzonder goed hangen. Het zit hem in de blastbeattechniek waar weinig variatie in zit. Maar kom dat puntje van kritiek mag je gerust naast je neerleggen.
Emperor Of The Sun van het Belgische Raüm is een waardige opvolger van Cursed By The Crown. Ik heb zelf de indruk dat de heren hun niveau nog verder hebben opgekrikt en er naar believen wat extra kruiding hebben aan toegevoegd. Dat kan ik enkel maar toejuichen natuurlijk.
Score:
80/100
Label:
Les Acteurs De L'Ombre Productions, 2025
Tracklisting:
- Eclipse Of The Empyreal Dawn
- Nemo Me Impune Lacessit
- Grounds Of Desolation
- Towards The Flame
- Obscure
- Emperor Of The Sun
- A Path To The Abyss
Line-up:
- Xavier Legrands – Drums
- Jérôme di Naro – Gitaar
- Geoffrey Deghaye – Gitaar
- Olivier Jacqmin – Zang
Links: