Puddle of Mudd – Welcome to Galvania

Geschreven door op 12-09-2019 om 18:59.

Puddle of Mudd wist aan het begin van deze eeuw een fortuin te vergaren met catchy post-grunge. In Nederland kwam vooral She Hates Me regelmatig voorbij suizen op de radio. Na de vette jaren volgden jaren vol met problemen voor de band. Zanger Wes Scantlin stond vaak in het midden van problemen, die nogal eens veroorzaakt werden door diens drankprobleem. De productiviteit was ver te zoeken, maar tien jaar na het laatste album Volume 4: Songs in the Key of Love and Hate heeft de band genoeg materiaal om een album uit te brengen.

Het bevindt zich natuurlijk aan de uiterste grenzen van metaalland, wat we hier te horen krijgen. Softe grunge, die lekker makkelijk te luisteren is, en van het kaliber dertien in een dozijn. Het feit dat de vraag: “Oh, bestaan die gasten nog?” in je opkomt, bij het horen van de bandnaam, is reden genoeg om dit album toch door de recenseermachine te gooien.

Daar krijg je uiteraard snel spijt van. Muzikale niemendalletjes waar je qua songwriting en uitvoering weinig op kan aanmerken. Het is een luie release, waar het tempo een stuk lager ligt. Wes Scantlin klinkt alsof hij onderuit zit met twee geheven middelvingers naar iedereen die nog zin heeft om zijn kenmerkende nasale zang aan te horen. Zelden klinkt hij nog echt overtuigd van wat hij aan het doen is. Neem de single Uh Oh. Als je dat vergelijkt met de eerlijke frontale aanval van een nummer als Blurry, blijft er slechts een slap prakkie over. Het is geen verschil van een sterrenrestaurant dat is omgetoverd tot een Burger King, maar die Michelinster gaat toch echt van de deur. Het refrein is redelijk catchy. Opener You Know heeft ook dat typische ‘laat maar zitten’ gevoel, waar af en toe een beetje pit doorheen komt. Het nummer My Kind of Crazy weet de bedoeling van dit album nog het beste weer te geven. Het is vrij kalm, harmonieus, voorspelbaar, en het refrein is ditmaal voorzien van een goede hook. De nasale zang komt hier ook goed uit de verf. Slide Away dan nog, met een heel vrijblijvend geluid. Typische harmonieuze refreinen waar toch wel meer in moet zitten. Het mist net het randje dat de band in hun gouden jaren wel wist neer te zetten.

“Uh Oh, I fucked it up again”. Wes Scantlin vat het zelf goed samen. Het kan hem ook niks meer schelen. Een hoger dan gemiddelde score kan ik hier niet voor geven. Op de radio ga je dit niet tegenkomen, daar is het gewoonweg niet kwalitatief genoeg voor. De akkoordenprogressies die we hier horen, zijn echt te vaak standaard. Beter zet je Come Clean nog eens op. Ik ben een beetje teleurgesteld, maar mijn verwachtingen waren ook niet al te hoog. Zo bekeken ben ik dus niet heel erg teleurgesteld. Daar wilde ik het graag bij laten.

Score:

70/100

Label:

Pavement Music, 2019

Tracklisting:

  1. You Don’t Know
  2. Uh Oh
  3. Go to Hell
  4. Diseased Almost
  5. My Kind of Crazy
  6. Time of Our Lives
  7. Sunshine
  8. Just Tell Me
  9. Kiss It All Goodbye
  10. Slide Away
  11. Uh Oh (Come Clean Version)

Line-up:

  • Wes Scantlin – Vocalen, gitaar
  • Matt Fuller – Gitaar, Vocalen
  • Michael John Adams – Basgitaar, vocalen
  • Dave Moreno – Drums, vocalen

Links: