Belgian Metal Revolution I – Proud to be Part of Waterwolves
Een aantal bands heeft de koppen eens bij elkaar gestoken (en ook samen op een festival met dezelfde naam als deze compilatieCD gespeeld) om met deze GRATIS verzamelaar (waarvan bij mijn weten 4000 stuks geperst zijn) naam en faam te maken. Dat initiatief juich ik van harte toe, sterker nog, het is een ontzettend goed idee, alleen ben ik helaas over het meeste van de verzamelaar absoluut niet te spreken. En aangezien ik liever eerlijk ben zal je weinig positief commentaar tegenkomen.
1. Oceans of Sadness – So Close
Ik heb deze band alleen één keer op Dynamo zien spelen en toen zag het er competent uit, maar ik hoop dat mijn ervaring met OoS bij deze compilatie + dat concert blijft, want ik vind de muziek een sentimentele draak, wat dat betreft spreekt de bandnaam al boekdelen. Overgeproduceerde potsierlijke bombarie in een simpele songstructuur die makkelijk in je hoofd blijft hangen. De zang varieert tussen krijsen, schreeuwen, praterig-achtige zang, clean vocals die klinken als een kruising tussen Eddie Vedder en een valse Ronnie James Dio op een geaffecteerd zielig toontje, met een tekst over liefde en vrijen of iets dergelijks. Het ergste dat ik in tijden heb gehoord, wat mensen hieraan vinden?
2. Panchrysia – Creation of a Mortal Spirit
Ik was reeds bekend met dit nummer van Panchrysia en kan de lezer dan ook doorverwijzen naar mijn review van hun CD ‘In Obscure Depths’. Moderne, competent uitgevoerde black/death metal met vleugjes Zyklon en Immortal.
3. Cooperate – Pent-up Rage
Cooperate maakt een soort groovy mallcore/hardcore kruisbestuiving met een vrij zware sound. Grofkorrelige gitaren, een drummer die duidelijk naar mallcore heeft geluisterd en een zang die wel wat wegheeft van de latere Max Cavalera. De refreinen en timing van de zang doen mij sterk aan hardcore denken, en de riffing meer aan moderne metal aan het eind van de jaren ’90 (denk aan namen als Machine Head, Sepultura, Korn…). Ik vind het maar niks, springerige rock om je eens goed boos bij te maken op je buurman of zo.
4. Cantar – Carpe Mortem
De puberale kwaadheid wordt weggewassen door een sombere regenbui als de theatrale doom metal van Cantar de kamer bekleedt met zwartfluwelen draperieën (om me maar in het jargon van de band uit te drukken). Violen, een grunt, snikkende riffs en plotseling na twee minuten barst men los in een blastbeat. Deze tegenstelling wordt verderop weer in het nummer gebruikt. In feite maakt Cantar melodieuze metal met wat blastbeats, wat treurnis en veel keyboards. ‘Duister’ kan ik het onder geen beding noemen, daarvoor huppelen de keyboards veel te vrolijk mee en ook verhindert de overmatig theatraal-sentimentele sfeer in de langzame stukken om verder geïnteresseerd in deze band te raken.
5. Ashmolean – Deus Ex Machina
Ik begin mijn hoop te verliezen voor deze compilatie als wederom een overmatig blije riff wordt ingezet samen met black metal gekrijs en donzige keyboards. Zit er wat in het water daar in België? Het is Dimmu Borgir ‘all over the place’ maar dan met een wat dunne gitaarsound, meehuppelende piano’s en synths op de achtergrond, gevarieerd drumwerk en vrijheid, blijheid voor iedereen in de refreinen.
6. Scarred Mind – Violence
Een wat low-budgettere aanpak komt van Scarred Mind met een wat opgefokt thrashy METAL nummer. Het is allemaal niet ècht overtuigend, mede door de wat zwakke vocalen (een soort net-niet-grunt), maar het is in ieder geval een flinke opluchting na al die plastic emoties waar ik langs gevoerd ben.
7. Axamenta – Godsman
De compilatie gaat door in hetzelfde straatje, melodieuze metal dus, veel keyboards, veel overmatig-vrolijke stukken, gevarieerde zang (goddank niet zo vreselijk geaffecteerd als bij Oceans of Sadness), een nummer vol met verschillende riffjes en tempowisselingen dus je hoeft je in ieder geval niet te vervelen, toch? Dit is wederom niets voor mij, maar ik vind wel dat Axamenta het met meer flair en originaliteit aanpakt dan de andere bands.
8. Panchrysia – Ruins
Panchrysia levert nog een nummer af van hun strak gespeelde moderne metal. Persoonlijk mijn favoriete band van deze CD, maar ja, als ik naar de concurrentie kijk…
9. Oceans of Sadness – From the Seed to the Flower
Dit nummer is ietwat harder en zwaarder dan ‘So Close’ maar ook hier laat men dezelfde overgeproduceerde pomprock (sorry hoor) horen, en aan die cleane vocals dient ècht iets gedaan te worden want het is geen gehoor. Ik krijg hier het verkeerde soort kippevel van.
10. Cooperate – Against my Grave
Ook Cooperate tapt uit hetzelfde groovende vaatje als hun vorige nummer. Volgens mij is dit primair geschreven om op heen en weer te springen of iets dergelijks, want iets anders kan ik er niet van maken. Men heeft wel een beetje een metalachtergrond aan sommige riffs te horen, maar de pret is slechts van korte duur als men weer terugvalt in springerig mallcore-jargon. Ik zal dit maar snel vergeten.
11. Ashmolean – Cloud Nine
Meer keyboard-gedreven (black) metal, wat kan ik hier nog verder over zeggen? Er zal vast wel publiek voor zijn, ik ben het niet.
12. Axamenta – Beyond the Haunting
Gebruik van blazers, het is weer eens wat anders! Axamenta is op muzikaal vlak een zeer competente band, helaas moet ik ook hier weer die kitscherige keyboards bespeuren. Het nummer zit weer boordevol ideeën, bijna té vol want je wordt er wel eens wat moe van.
13. Scarred Mind – Addiction
Nog een ietwat thrashy nr. van Scarred Mind met dezelfde groffe Max Cavalera-achtige zang. Het hapt lekker weg maar mist wat mij betreft overtuiging. Als de song dreigt in te slapen schakelt men net op tijd een tandje hoger, maar ernstig beuken doet men vooralsnog niet. Er zal gewoon nog wat langer aan een nummer als dit geschreven dienen te worden. Waar sommige bands op deze CD volgens mij teveel tijd aan de nummers hebben besteed, kan dit bij Scarred Mind juist wel wat meer zijn.
14. Cantar – Crimson Shades called to the Crypt
Een vette beginriff, een stukje klavecimbel en daarna wast het warme doombad inclusief viool en grunt weer over ons heen en pakt men gelukkig de beginriff weer op. Een lekker vlotte overgang. Dit nummer van Cantar is stukken meer death-metal georienteerd en is gewoon goed in elkaar gezet. Wel wat lang (negen minuten), maar een gevarieerd middenstuk met veel vioolwerk en eindelijk eens wat (met mate) smaakvoller gebruikte keyboards, één geheel vormend. Een positieve eindnoot dus.
Welnu, het lijkt me duidelijk, de muziek van de waterwolven is aan mij niet besteed. Ondanks het mij zeer tegenstaande karakter van de meeste nummers dient aangetekend te worden dat ik geen amateurisme of gepruts heb gehoord, en dat ik als ik zo eens in het metalwereldje rondkijk ik veel gelijkende bands zie die veel populairder zijn. Dat is niet terecht want sommige bands (met name Cantar, Axamenta en Panchrysia) dicht ik minstens net zo veel toe. Oordeel zelf door eens een CD’tje van één van deze band op de kop te tikken. En aan de bands zou ik, als muziekliefhebber, willen vragen om die overgewaardeerde keyboard-arrangementen eens te laten varen ;).
Waterwolves
Oceans of Sadness
Panchrysia
Axamenta
Cantar
Scarred Mind
Ashmolean
Cooperate