Er zijn maar een handvol bands die door de jaren een zo typisch geluid en een zo typische sound hebben ontwikkeld. Er zijn maar een handvol bands die dit dan ook nog eens pak-m-beet 30 jaar volhouden. De Ierse pagan blackmetallers van Primordial is zo een band. Ik hoop niet dat de titel van hun tiende album, How It Ends, uitgebracht door Metalblade Records, het einde inluidt. Dat zal ook wel niet want net als op hun vorige platen is de tekstuele achtergrond gebaseerd op antwoorden zoeken op maatschappelijke vragen maar zit er ook nog altijd een sterke cultuur-historische saus over gedrapeerd. Ik las ook dat dit album, dat erg natuurlijk tot stand kwam, een verademing bleek te zijn. Het is niet altijd evident gebleken een plaat op te nemen maar nu liep alles toch behoorlijk vlot. Er was zelfs ruimte om nog wat aan de structuren en de riffs te werken tijdens het opnameproces. Je moet het maar durven en doen. Bijzonder vind ik dat om lezen.
De opvolger van het intussen vijf jaar oude Exile Amongst The Ruins staat als een huis, of moet ik schrijven als een statige, oude ruïne in het Iers landschap? De vierkoppige band is er toch opnieuw in geslaagd om een sterke plaat af te leveren. De typische kenmerken zijn weer volop aanwezig en dan heb ik het niet alleen over de zang van A.A. Nemtheanga of de sleurende, zompige drumpartijen van de heer Simon O’ Laoghaire maar ook over de meanderende melancholische riffs met epische, heroïsche karakteristieken van Ciáran MacUiliam en de heerlijke Rickenbacker basfundamenten van Pól MacAmlaigh. Het lijkt of dit kwartet nooit is weggeweest.
Het is wel zo dat ze natuurlijk kunnen teren op een rijk arsenaal aan sterke songs en dit de afgelopen jaren ook op menig live event opnieuw hebben aangetoond. Ik kan me nog een optreden op het Samhain festival in Hasselt herinneren in het jaar 2022, bijzonder sterk!
Ploughs To Rust, Swords To Dust herbergt ook weer die typische cadans, een nummer dat het volgens mij op live optredens ook wel eens goed zou kunnen. Ook hier weer die interactie tussen die bas, drum en meanderende, licht melancholische gitaarpartijen. Je hoort dat de natuurlijke sound van elke instrument goed is opgepikt door Chris Fielding van de Hellfire Studios. Er is zelfs ruimte voorzien voor een instrumentaaltje, Traidisúnta, dat even helder als heroïsch klinkt.
Het sterkste nummer op deze plaat, een nummer dat het echte Primordial laat horen, is toch wel Pilgrimage To The World’s End. Heerlijke zompige cadans, finesse op de hi-hat, finesse in de zang maar vooral wat een hoofdthema! Een thema dat gelukkig tot in de puntjes is uitgewerkt. Ook Call To Cernunnos is zo een pareltje! Death Holy Death is een rustige, benauwende, licht stampende klassieker in wording. Voorzichtige variaties worden aangebracht door het wisselende drumspel.
Hoe eindigt het? Voor mij alvast niet. De Ieren van Primordial mogen van mij gerust nog wat verder timmeren aan hun carrière. Dit tiende album, How It Ends, mag absoluut geen eindpunt zijn. Laat het gewoon een aankondiging zijn voor nog tien nieuwe platen.
Score:
90/100
Label:
Metalblade Records, 2023
Tracklisting:
- How It Ends
- Ploughs To Rust, Swords To Dust
- We Shall Not Serve
- Traidisúnta
- Pilgrimage To The World’s End
- Nothing New Under The Sun
- Call To Cernunnos
- All Against All
- Death Holy Death
- Victory Has 1000 Fathers, Defeat Is An Orphan
Line-up:
- Pól MacAmlaigh – Basgitaar
- Ciáran MacUiliam – Gitaar
- A.A. Nemtheanga – Zang
- Simon O’ Laoghaire – Drums
Links: