Pombagira – Maleficia Lamia
Black Axis Records, 2013
Mijn eerste kennismaking met Pombagira blies me werkelijk van mijn sokken. Ik liep binnen bij een concert en het onwaarschijnlijk dikke geluid overviel mij. Traag, lomp en kwaadaardig. Wat schetste mijn verbazing? De sound was afkomstig van slechts twee mensen. Carolyn op drums en Pete op gitaar en zang. Misschien ook wel op versterker, gezien er werkelijk een geluidsmuur achter hem stond. En dan klinken als een band met drie bassisten en twee gitaristen.
Warme fuzz van versterkermeester Pete. Ik word hier blij van. Ik bereid me voor op een heerlijke psychedelische fuzztrip. En Pombagira stelt me niet teleur. Ik volg, rustig heen en weer wiegend, de vloeiende lijnen. Steeds dieper en dieper, totdat de plaat plotseling ten einde komt. Een bijzondere ervaring.
Waar Pombagira voorheen rechtlijnige, lompe groove sludge maakte, zijn ze met Maleficia Lamia toch wat van de gebaande paden afgeweken. Ik hoor ’60’s en ’70’s psychedelica. Ik hoor, compleet onverwachts, middels de drums en gitaarlijnen wat grunge voorbijkomen. Maar dan wel een paar octaven lager gespeeld. Dit alles in combinatie met een overheerlijke vintage sound, maakt dat Maleficia Lamia zo vloeit. Toch is er iets dat opvalt. De overgangen zijn bizar. Dit moet sterk onder de invloed geschreven zijn. Het eerste dat door me heen ging, is dat ik te maken had met een vreemde promo, waarbij de nummers samengevat werden. Op onverwachte momenten fade het ene stuk rechtstreeks over in het andere, met hier en daar zelfs een ander ritme. Het gekke is, als je eenmaal hieraan gewend bent, bevordert dit het trippy karakter van de muziek. Erg gedurfd en goed gevonden.
Jammer dat Pete zijn versterkers niet meer naar kleine zaaltjes wil verslepen en de band hierdoor gestopt is met optreden. Ik zou bijzonder graag Maleficia Lamia live willen ondervinden. Een ware verruimende ervaring, naar ik vermoed.
Tracklisting: 
- Maleficia Lamia
- Grave Cardinal
Line-up:
- Pete – Vocalen, Gitaren
- Carolyn – Drums
Links: