Poema Arcanus – Telluric Manifesto
Aftermath – 2006
En de verrassing van deze maand: het Chileense Poema Arcanus. Langzaam
maar zeker komt er druppelsgewijs steeds betere metal uit Zuid-Amerika, en
Poema Arcanus laat zien dat naast de thrash en grind bands er ook goede
progressieve bands uit dit werelddeel komen. Naast een hoge mate van
originaliteit weet deze band ook enorm te overtuigen op het gebied van
instrumentbeheersing.
Poema Arcanus speelt een progressieve mix van doom- en donkere
stijlen, ik hoor een Moonspell, een Opeth, een My Dying Bride,
zelfs wat oude Tristania meen ik te horen. De band wordt wel voornamelijk
gedragen door gitaar en zang, maar dan op een voortreffelijke manier. Gitarist
Igor weet moeiteloos en geruisloos over te schakelen tussen zware donkere
doomriffs en technische progriffs, niks geen rare duikelingen, niks geen vreemde
overgangen, alles vloeit soepeltjes over in elkaar. Daarnaast weet zanger
Claudio dit te evenaren, door een soort bastaardkind van Mikael Akerfeldt,
Fernando Ribeiro en Aron Stainthorpe te zijn en een zeer toonvaste
en zuivere stem te hebben die soepeltjes overschakelt naar een goede volle grunt.
Op dit album speelt toetsenist Michel nog mee die het geheel van een
flinke laag a-typische keyboardgeluiden voorziet, warbij je je soms afvraagt of
het wel in de maat is, maar elke keer is het dik in orde. De beste man is
inmiddels de band uit, hoe de rest dit op gaat vangen is mij een vraag.
Ja, met dit schijfje heb ik weer een favoriet in huis, een heerlijke
depressief schijfje met diepgang en veel diversiteit. Liefhebbers van
bovengenoemden en bands als Novembers Doom dienen dit in huis te halen.
Tracklist:
Line-up:
- Claudio: Vocals
- Igor: Guitars
- Luis: Drums
- Claudio B.: Bass
- Michel: Keyboards and Backing Vocals
Links: