Phoxjaw is al even dwars als de schrijfwijze van de bandnaam doet vermoeden. Het ‘Bristoliaanse’ kwartet patenteert sinds 2017 een uniek geluid geïnspireerd door Cave In, Deftones, At The Drive-in en de eerste platen van Biffy Clyro. Zelf hoor ik er vooral progressieve nu-metal en post-hardcore in, gekleed in een typisch Brits mathrockjasje. De band is nog maar twee jaar lang actief en weet nu al zulke verdeeldheid te brengen. In 2018 verscheen een eerste EP, Goodbye Dinosaur… Hierop stond een aantal serieuze mokerslagen, zoals het woeste Weapons en de meezinger Dinosaur Bones, maar niet alles werd gesmaakt. Zo staat er een ongemakkelijk stuk gesproken woord in dat loeiharde Weapons. A Playground for Sad Adults is een tweede kans. Is de band hier consistenter en vooral weet het ditmaal wel te overtuigen?
De EP begint met een korte intro die overgaat in Melt, You’re a Face of Wax. Het is een psychedelisch, groots en chaotisch nummer, gebaseerd op een 7/4 maat. Het probleem hiermee is dat Melt, You’re a Face of Wax me niet meteen grijpt en pas na enkele luisterbeurten kan overtuigen. Ook de tekst is vrij zwak, vooral de allereerste regel: “Welcome to 202020 A.D., by A.D. I mean after death, insect city”. U moet het vooral zelf eens hardop lezen, maar in deze zin zit geen muziek en het klinkt afschuwelijk. Dat er daarna agressief wordt gescandeerd, terwijl de muziek op dezelfde intensiteit doorgaat, getuigt ook van twijfelachtige beslissingen.
Monday Man, daarentegen, is een veel sterkere opener en de band toont hier een veel aangenamere balans. Whale, Whale, Whale schuift onbeschaamd een dikke nu-metalriff onder de neus, maar Bodiesinthewall zet een stap achteruit en begint met een ingetogen piano. De band trekt, duwt en probeert vooral erg te variëren, maar met gemengd succes. Het nummer is redelijk licht tot we in de pre-chorus plots overschakelen naar halftime en het geheel duister en slepend wordt. Hierna explodeert het nummer in een extreem agressieve 6/8, afgetopt met een melancholisch gitaartje en bijna hemels staartje.
De band is op A Playground for Sad Adults niet meteen consistenter en de kogel is hiermee nog steeds niet door de kerk. Nuja, de band is consistent in het niet consistent zijn. De EP is wel een heel stuk triester en trager dan Goodbye Dinosaur…, zoals de titel doet vermoeden. Er is ditmaal ook duidelijk meer geld voor productie en dat is zeker geen slechte zaak. Probeer het vooral eens zelf, ik weet nog altijd niet of dit een revelatie of een matige flirt is. De band passeert in oktober in het Patronaat, te Haarlem, met Black Peaks en Jamie Lenman. Die twee kunnen alvast altijd overtuigen.
Label:
Hassle Records, 2019
Tracklisting:
- A Playground for Sad Adults
- Melt, You’re a Face of Wax
- Monday Man
- Whale, Whale, Whale
- Bodiesinthewall
- The Curse of The Button Man
Line-up:
- Danny Garland – Basgitaar, zang
- Josh Gallop – Gitaar
- Kieran Gallop – Drums
- Alexander Share – Gitaar
Links: