Papa Roach – The Connection
Eleven Seven/EMI, 2012
Papa Roach is een begrip voor iemand die zijn tienerjaren rond de eeuwwisseling beleefde. Songs als Last Resort en Broken Home waren niet minder dan echte anthems. Hetgeen Jacoby Shaddix en de zijnen anders maakte dan al die andere “nu metal” bondgenoten, is dat zij muzikaal meegroeiden met hun publiek en daarom één van de weinige relevante overlevenden uit die tijd zijn. Met hun twee laatste full-albums The Paramour Sessions (2006) en Metamorphosis (2009) was dan ook niets mis, integendeel! Tot nu…
The Connection opent – zoals veel platen – met een weinig zeggende intro. Daarna wordt er met Still Swingin’ direct een veelbelovend statement gemaakt. Er zit pit in, het refrein is extreem catchy en de raps keren zelfs terug, maar dat hoeft zeker niet per definitie een probleem te zijn. Wat hoor ik echter nog na twee minuten? Papa Roach heeft afgelopen jaar goed naar de radio geluisterd en besloot ook maar wat dubstep in de mix te draaien… Ze doen nog nét geen “Korntje”, maar de elektronica krijgt in elk geval een belangrijke rol doorheen het album, wat de sound heel hedendaags maakt en mij nu al doet afvragen wat de houdbaarheidsdatum van The Connection zal zijn.
Nu, ik ben een open-minded luisteraar, dus dat gepliep kan nog door de beugel. Laten we verder gaan met de plaat. Where Did The Angels Go is ook een leuk nummer met een duchtig zware riff onderbroken door het refrein. Silence Is The Enemy begint daarna als een nummer van The Prodigy en doet de hele rit een beetje industrial aan. Niet slecht, maar vooral na het rustige Befor I Die, begin ik me toch stilaan af te vragen waar een song als …To Be Loved, Change Or Die of zelfs Lifeline blijft.
Je moet weten dat Shaddix zijn liefdesbreuk tot centraal thema van dit album heeft verheven en dat vertaalt zich vooral in de teksten (Wish You Never Met Me, Leader Of The Broken Hearts) maar helaas kom ik er song na song ook achter dat The Connection daardoor een soort van emo-geluid heeft meegekregen. Gitarist Jerry Horton en ook de ritmesectie doen nochtans geregeld hun best om snedig uit de hoek te komen, maar vooral de zanglijnen klinken vaak alsof “Coby Dick” elk moment zin heeft om een potje te huilen.
Papa Roach haalde vaak inspiratie uit de op zijn minst hobbelige levensloop van zijn zanger, maar meestal vertaalde zich dat in catchy songs vol opgekropte woede. Ik kan dan ook enkel hopen dat Jacoby Shaddix op de volgende plaat terug redenen vindt om boos te zijn in plaats van verdrietig, want één jankplaatje als dit wil ik nog door de vingers zien, maar geen twee.
Tracklisting:
- Engage
- Still Swingin’
- Where Did The Angels Go
- Everybody Wants To Be An Astronaut
- Silence Is The Enemy
- Befor I Die
- Wish You Never Met Me
- Give Me Back My Life
- Breathe You In
- Leader Of The Broken Hearts
- Not That Beautiful
- Walking dead
- Won’t Let Up
- As Far As I Remember
Line-up:
- Jacoby Shaddix – Zang
- Jerry Horton – Gitaar
- Tobin Esperance – Bas
- Tony Palermo – Drum
Links: