Panopticon, je vindt het geniaal of je vindt het zwaar klote (of je hebt er nog nooit van gehoord). Een middenweg lijkt er nauwelijks te zijn. Deze Amerikaanse blackmetalband verwerkt namelijk onconventionele instrumenten in de muziek, die we normaal niet snel zullen associëren met het genre. Met name de toevoeging van flinke dosissen bluegrass folkmuziek zal niet iedereen kunnen bekoren en vooral de banjo is hierin de vreemde eend in de bijt. Toch is dit unieke concept alweer veertien jaar lang in leven en heeft dit eenmansproject nu zijn negende langspeler gedropt, mits ik …Scars II (The Basics) niet meereken.
In 2018 bracht Austin Lunn The Scars Of Man On The Once Nameless Wilderness I And II uit, dat in zeer gelimiteerde oplage als dubbelaar werd uitgegeven. Daarna waren beide albums slechts als aparte schijfjes te verkrijgen. Deel I was een gelaagd metalplaatje van formaat, vol atmosfeer en diepgaande muziek, terwijl deel II zich richtte op de americana folkrock, wat prima klonk maar echt veel te lang duurde voor één schijf. Met …Scars II (The Basics) werden de nummers van deel II zelfs nog gestript naar akoestische versies, maar dat klonk dan weer zo hemeltergend saai dat ik bij elke nieuwe poging weer vroegtijdig moest overschakelen naar iets anders. Ik was dan ook zeer benieuwd hoe het nieuwe album zich zou verhouden tot het materiaal uit die periode. En tot mijn grote genot is …And Again Into The Light een perfecte voorzetting van wat ik goed vond aan ‘’Scars’’.
Met serene, akoestische klanken en kalmerend vioolspel wordt het album ingeluid middels een prachtig openingsstuk. De verhalende folkvocalen van Austin Lunn zijn wat mij betreft van de betere soort die we kunnen vinden in het singer-songwritersgenre. De muziek kabbelt aangenaam voort, met een hoopgevend gevoel, en gaat vloeiend over in Dead Loons, waarvoor de elektrische gitaar gelukkig al is ingeplugd. Als donderslag bij heldere hemel laat deze zich dan ook horen. Het doet aanvankelijk qua sfeer, tempo en opbouw zelfs bijna wat denken aan Bell Witch, totdat eerst het warme symfonische klankenspel zich laat horen en de song vervolgens uitmondt in een blackmetaleruptie. Het Schotse Saor ligt daarom niet ver buiten gedachten, maar ook moet ik wat denken aan Mizmor. Dead Loons is in ieder geval een prachtige compositie!
Nu kan ik elk nummer individueel de hemel in gaan prijzen, maar over het algemeen ligt de rest van het album volledig in het verlengde van het bovenstaande en daar ben ik vooral heel erg content mee. De nummers zijn zo sfeervol en krachtig opgebouwd, dat ze blijven boeien van start tot einde en ik eigenlijk geen zwakke momenten ervaar tijdens alle luisterbeurten. Daarom is …And Again Into The Light gewoon een meesterwerk geworden van deze toch erg unieke band. En wat mij betreft behoort Panopticon samen met Mizmor zonder meer tot de beste eenmansformaties van het Noord-Amerikaanse continent. Liefhebbers van genoemde bands en de zogenaamde cascadische blackmetalscene doen er goed aan dit album een kans te geven.
Score:
85/100
Label:
Bindrune Recordings, 2021
Tracklisting:
- …And Again Into The Light
- Dead Loons
- Rope Burn Exit
- A Snowless Winter
- Moth Eaten Soul
- Her Golden Laughter Echoes (Reva’s Song)
- The Embers At Dawn
- Know Hope
Line-up:
- Austin Lunn – Alles
Links: