Pallbearer is anno 2020 geen onbekende naam meer in het metalwereldje. Het eerste album Sorrow and Extinction, uitgebracht in 2012, werd door critici geprezen en wist meteen al zijn plaats te veroveren in verschillende eindejaarslijsten. Het viertal bracht met de regelmaat van de klok nieuwe albums, die telkens hetzelfde hoge niveau van het debuut wisten te evenaren en zelfs overschrijden. Sinds het heengaan van de band Saint Vitus viel er op het vlak van doom metal weinig inspirerends te beleven op het Noord-Amerikaanse continent. Gelukkig kwam Pallbearer aanzetten met een eigen karakter en fris geluid. Doom metal kreeg naast de bejubelde godheden als Candlemass en Paradise Lost er een jonger Amerikaans broertje bij om in de gaten te houden.
Zodanig zelfs dat de band de overstap van Profound Lore Records naar Nuclear Blast maakte. Voor het nieuwe album mocht Randall Dunn als producer achter de knoppen gaan zitten om het geheel harmonieus te laten klinken. Wetende dat deze man reeds samenwerkingen met bands als Sunn O)) en Earth erop heeft zitten, kan je gerust zijn dat hij voor dit viertal ook de correcte sound uit zijn hoed zou toveren. Pallbearer klinkt hier gepolijster dan op de voorgaande albums, zonder echter aan kracht in te boeten. De riffs blijven voldoende in de verf gezet, maar het zijn vooral de synthesizers van Rowland die een prominentere plaats in de mix kregen. Zoals we ondertussen gewend zijn van de band krijgen we op dit album opnieuw een epische song die vlotjes de twaalf minuten haalt. Verrassend zijn echter de kortere nummers die amper de vier minuten halen, Ze zijn toch wel atypisch voor de band, die vaak een hele sfeer creëert doorheen gemiddeldes van zes tot tien minuten.
Iets meer moeite had ik met de twee kortere nummers die het album rijk is: The Quicksand of Existing en Stasis. Ze voelen aan alsof de band hier een breder publiek mee probeert aan te spreken en meer gedraaid wil worden op radiozenders. Het is een soort rock and roll met een doomlaagje er bovenop gesmeerd. Pas na meerdere luisterbeurten verdienen ze wel hun plaats in het geheel van de plaat omdat ze tussen de langere nummers een zekere ademruimte geven. Toch ben ik er van overtuigd dat lang niet elke fan van het eerste uur deze mening zal toegedaan zijn. Die zal ze eerder als goedkoop singlemateriaal afwimpelen.
Pallbearer weet plaat na plaat de kwaliteit hoog te houden en Forgotten Days weet deze trend verder te zetten. Hoewel het viertal met een aantal nummers duidelijk een breder publiek probeert te bereiken, herken je in het merendeel het kenmerkende doommetalgeluid van de band. Qua productie klinkt het geheel wel iets frisser in de oren, dankzij de nieuwe samenwerking met Randall Dunn, de ervaren rot in het vak. De synthesizers helpen mee deze frisse wind aan te wakkeren en bevestigen dat de overstap naar Nuclear Blast geen misse zet was. Het bewijst tevens dat doom metal, ondanks de naam van het genre, nog steeds kan evolueren en verrassen. Soms moet de wind van over de oceaan komen geblazen en wat warmte met zich meebrengen om de kilte van het barre Zweden (land van grondleggers Candlemass) te doorbreken.
Score:
83/100
Label:
Nuclear Blast, 2020
Tracklisting:
- Forgotten Days
- Riverbed
- Stasis
- Silver Wings
- The Quicksand Of Existing
- Vengeance & Ruination
- Rite Of Passage
- Caledonia
Line-up:
- Brett Campbell – Zang, gitaar
- Joseph D. Rowland – Basgitaar, synthesizer
- Devin Holt – Gitaar
- Mark Liery – Drums
Links: