Hoewel de leden van Our Oceans met bands als Cynic, Pestilence en Exivious een indrukwekkend curriculum vitae hebben, is het niet ondenkbaar dat het naar de band zelf genoemde debuut aan je voorbij is gegaan. Misschien wel omdat de muziek die de Nederlandse band op die plaat uit 2015 speelde op het eerste gehoor niet erg “zwaar” is. Ten minste niet op de wijze waarop die term gebruikelijk in (we noemen maar iets) een naam als Zware Metalen wordt uitgelegd. iTunes had zelfs het lef om er het label “country & folk” op te plakken toen we ons exemplaar erin wegzetten. Daarvan was op de eersteling geen sprake, wel van complex, etherisch voortbewegende muziek met meditatieve kwaliteiten. Denk een beetje aan de latere Cynic.
Vijf jaar na het debuut komt Our Oceans met album nummer twee. Bij een dergelijk lange tijd tussen twee platen is te verwachten dat een band wat gegroeid is. Maar “wat gegroeid” is in dit geval niet van toepassing. While Times Disappears laat werkelijk op alle vlakken een verdieping horen die de toch al aanwezige verwachting ruimschoots overstijgt. Het palet aan emoties waar Our Oceans heden ten dage schildert is aanmerkelijk rijker gevuld dan enige jaren geleden. Waar de band toen vooral troost bracht in kalme overdenking, krijgen nu ook minder “vriendelijke” en daarmee heftiger emoties als woede en wanhoop een (indrukwekkend) sonisch gezicht.
Dat kan ook omdat zanger Tymon Kruidenier op de nieuwe plaat alle schroom van zich af lijkt te hebben geworpen. Ja, zijn stem doet in klankkleur en timbre aan die van Jeff Buckley denken, maar dat is geen reden om hem niet vol zelfvertrouwen in te zetten en het volledige bereik aan te spreken. Er zijn immers – naar onze bescheiden mening – maar weinig zangers die zo rechtstreeks je ziel in konden zingen als Buckley (oké Layne Staley en nog een paar anderen dienen zich aan). Die kwaliteiten terug horen in de vocalen van Kruidenier maken van While Time Disappears een emotionele zit. Luister maar eens naar de ruigere passages in Unravel, Passing By en You Take waar Kruidenier zijn wanhoop uitschreeuwt als waren zijn stembanden gerafeld met een scheermes.
Met een dergelijk hoog basisniveau is het lastig hoogtepunten te benoemen. We doen echter een poging. Opener Unravel is er zeker één. De achteloze luisteraar zou nog op het verkeerde been gezet kunnen worden door de veertien zware mokerslagen waarmee de song begint. Losjes gedrumde patronen en ingehouden gitaarwerk volgen en de zijden stem van Tymon stelt je verraderlijk op je gemak. Verraderlijk omdat de muziek en zang voller en voller wordt totdat na tweeënhalve minuut een allesomvattende mix van woede en teleurstelling je huiskamer en hoofd in duisternis hult. Toch bloeit de song nog een keer open middels zalvende zang en een naar fusion neigende progsolo op gitaar. En dat is nog maar de eerste song!
Erg mooi is Passing By, dat begint als een lentebriesje, losjes weggezongen over groene velden. Er blijkt echter veel meer aan de hand. “You were mine, but I was never truly yours” vertrouwt Tymon aan de microfoon toe. En zo komt langzaam, haartje voor haartje, het kippenvel op de armen te staan. De spaarzaam in mineur tokkelende gitaar zet de song op voor een aangrijpend crescendo waarin Kruidenier zijn emotie uitschreeuwt. Aangrijpender zal een mislukte liefde zelden bezongen zijn. Hoewel, misschien is You Take ook wel kandidaat in die categorie, met het verterend desperate refrein van iemand die zich wegcijfert in een (voor hem) hopeloze relatie. Noemen we ten slotte nog even The Heart’s Whisper waarvan brug en/of refrein een magistrale melodie bevat waarvan er in een jaar maar een paar voorbij komen.
De genoemde songs zijn niet toevallig die nummers die (veelal) rustiger beginnen en dan in golven aanzwellen en weer wegebben. Wat dat betreft heeft de band zichzelf een prima naam gegeven. Er staan ook een paar wat meer elektronisch klinkende songs op het album waarbij wat lijkt te worden geflirt met het stadionrockgeluid van een band als Muse. Hoewel niet slecht, hebben die nummers niet de emotionele impact van de hiervoor genoemde songs. En dat is misschien maar goed ook, want zo komt er af en toe ook wat licht voorbij in een overwegend toch zwaar (jawel!) album.
While Time Disappears is geen gemakkelijk album en zeker niet een om even gezellig op te zetten bij het doen van je online decemberaankopen. Niet dat dat niet mag uiteraard, doe wat je wilt, maar dit is zo’n plaat die je onverdeelde aandacht vraagt. Geef je die (en ben je fan van een of meer van voornoemde namen) dan is de kans groot dat de plaat je bij de strot grijpt om niet snel los te laten. While Time Disappears komt vermoedelijk nog het best binnen in de late avonduren of de kleine uurtjes van de nacht.
Score:
87/100
Label:
Long Branch Records, 2020
Tracklisting:
- Unravel
- Weeping Lead
- The Heart’s Whisper
- Motherly Flame
- Passing By
- Face Them
- Your Take
- You Take
- With Hands Torn Open
Line-up:
- Tymon Kruidenier – Vocalen, gitaar
- Robin Zielhorst – Basgitaar, vocalen
- Yuma van Eekelen – Drums
Links: