Ornamentos Del Miedo – El Cosmos Me Observa En Silencio

Geschreven door op 06-09-2023 om 23:18.

Een klein half jaar geleden was ik best wel onder de indruk van de EP Frío: atmosferische funeral doom met gevoel die, vooral door de keyboards, nostalgisch deed terugdenken aan de doom en black metal van weleer. Met El Cosmos Me Observa En Silencio volgt nu de vierde langspeler van Ornamentos Del Miedo. Maakt Ángel Chicote, mastermind achter de band, de hoge verwachtingen waar?

Het album gaat in elk geval veelbelovend van start met Sombra Agonizante. Een vol geluid, intussen typische keyboardgeluiden (met dat nostalgische gevoel) en na amper een minuut horen we voor het eerst Ángels getormenteerde stemgeluid, ergens tussen gepraat en geschreeuw in. Vooral het daaropvolgende muziekstuk, met de iets langgerektere leads, is zeer aangenaam luistervoer. De korte break na een minuut of vijf is welkom en het einde van de opener neemt je helemaal mee. 

Die sterke lijn wordt in mijn ogen niet helemaal verdergezet. Vanaf Vida Es Violencia komt nogal snel het gevoel van (teveel) herhaling opzetten. Best een goed nummer, begrijp me niet verkeerd, maar als de nummers die volgen, qua melodie en akkoorden dan ook nog gelijkaardig zijn, is het voor mij toch iets teveel van het goede. Funeral doom drijft voor een stuk op repetitiviteit natuurlijk, maar meestal gaat het om uitgesponnen melodielijnen die verrijkt en aangepast worden naargelang de herhaling vordert. 

In vergelijking met de lijn van deze volwaardige langspeler was Frío meer dynamisch, en dit in twee nummers voor twintig minuten muziek, terwijl het hier over een brok slepende funeral doom gaat van meer dan zeventig minuten. Helemaal geen probleem toch, een dergelijke speelduur, hoor ik u al denken (en dat denk ik meestal ook, zie maar mijn bespreking van de laatste Bell Witch), maar in dit concrete geval is de EP de sterkere van de twee omdat dit album op een – naar mijn gevoel dan toch – te beperkt speelveld speelt.

Dit betekent niet dat er geen goede muziek op El Cosmos Me Observa En Silencio te horen is, integendeel. Ik vermeldde al de sterke opener. Heel wat van de muziek die volgt is echter te gelijkaardig. In de loop van het titelnummer gaat het weer in stijgende lijn, met meer afwisseling qua ritme en soorten melodieën, zoals de meer rollende riff in het midden van het nummer. Het daaropvolgende El Camino Desaparece A Cada Paso zorgt dan eindelijk voor wat meer verrassing. De doorleefde krijs is meer aanwezig, de begeleidende keyboards klinken iets anders en – wat het meeste impact heeft –  qua gevoel is er sprake van een andere schakering. In het grijze en toch wel wat vormeloze geheel komen er nu mooie kleuraccenten naar voor. Luister maar eens naar het gedeelte dat begint iets voor de vierde minuut (de lyric video kan je hierboven beluisteren/bekijken). Een heerlijke song is dit. Jammer genoeg volgt dan nog als afsluiter een instrumentaal nummer van tegen de dertien minuten waardoor El Cosmos Me Observa En Silencio minder beklijvend eindigt.

Ik blijf dus wat op mijn honger zitten, en dat vind ik jammer. Want deze release heeft heel wat elementen die voor zich spreken: het sfeervolle artwork, de in het Spaans toch wel extra aansprekende titels (je hoeft hoegenaamd geen halve Spanjaard te zijn om de titels min of meer te begrijpen), die geweldig doorleefde stem… Uiteindelijk had het album voor mij even goed opnieuw een EP mogen zijn. Hoe dan ook is El Cosmos Me Observa En Silencio dankzij de opener en El Camino Desaparece A Cada Paso zeker het beluisteren waard. 

Score:

75/100

Label:

Darkwoods, 2023

Tracklisting:

  1. Sombra Agonizante
  2. Vida Es Violencia
  3. Infierno Sutil
  4. El Cosmos Me Observa En Silencio
  5. El Camino Desaparece A Cada Paso
  6. Supra Conscientiam Mean

Line-up:

  • Ángel Chicote – Alles

Links: