Orden Ogan, de laatste tien jaar uitgegroeid tot mijn favoriete power metal band, de enige waar ik nog alles van koop en de enige die ik live ben gaan zien in die tijdspanne. De albums To the End en Ravenhead zijn vaste waarden in mijn favorietenkast, beiden landden in mijn jaarlijst. Gunmen uit 2017 verdiende die plaats ook. Final Days, vrij profetisch klinkend, is de nieuwste plaat van de Duitsers, die twee nieuwelingen hebben in de line-up. Het artwork vind ik opnieuw behoorlijk lelijk – helaas meer wel dan niet het geval – maar daar proberen we zo snel mogelijk door te kijken.
We zijn vertrokken. Heart of The Android, meteen de focus leggend op sci-fi en hybride levensvormen, een machine/mens dualiteit, het concept van deze plaat. Heart of The Android is een behoorlijk laid-back heavymetalnummer met een prima refrein, catchy melodische begeleiding, dito koorzang en een uitgebalanceerde opbouw. Echt imponeren doet het niet, daarvoor is de riffvulling te modaal, het digitaal storende truukje op de vocalen ook effectief “storend” (het lijkt uit de Arch Enemy effectenbak te komen). Geen te beste start. Ook In The Dawn of the AI begint vrij matig met een slanke melodische gitaarlijn, die al snel van extra power voorzien wordt door zijn collega’s. Meer snelheid en overtuiging, met een enorme Blind Guardian zanglijn (die niet blijft hangen).
Nummer drie, Inferno, is een heavymetalhymne die gericht is op headbangen op lage snelheid. Een sensibiliserend nummer dat oproept tot kritisch denken en streven naar autonomie, voorspelbaar en degelijk. De explosies en het vuur uit de clip hoor ik helaas niet terug in de muziek. Daarna volgt het epische Let The Fire Rain. Ik waan me bijna in het voorprogramma van Sabaton. En nog steeds bijna geen dubbele bassen gehoord. Dat verandert gelukkig wanneer Interstellar ingezet wordt, van snaren voorzien door gitaarheld Gus G (ook het baswerk is prima op dit nummer). Kijk, hier wordt een fan meteen blij van. Niet dat het een uitzonderlijk sterk nummer is, maar als Orden Ogan snelheid, power en catchy elementen combineert is het sowieso feest en vergeet zelfs ondergetekende zijn gevoel voor schaamte om uitbundig mee te schreeuwen en te bewegen, waar hij zich ook bevindt op dat moment.
Er is nog een gastbijdrage op dit album: zangeres Ylva Eriksson van Brothers of Metal komt meedoen op de epische ballad Alone in the Dark. Ideaal voor fans van Nightwish trouwens. Daarna volgt het gegalvaniseerde en licht industrieel aangeklede Black Hole, het tweede nummer waarin de power en viriliteit van Orden Ogan terugkeert, niet toevallig donkerder dan de rest van de nummers. Ook het nummer Hollow kan mij om dezelfde redenen krijgen, een echte powertrip! En dan It Is Over. Finaal.
Niet mijn favoriete Orden Ogan album, al helemaal niet omdat de nummers in de verkeerde volgorde staan (naar mijn gevoel dan toch). De focus qua uitvoering ligt meer op het “festivalweide-gevoel” heb ik de indruk. Een weide gevuld met mensen die een drankje vasthouden en niet al te veel mogen staan schudden om de inhoud van hun beker niet kwijt te raken. Orden Ogan klinkt alsof het in de herfst van zijn bestaan is beland, terwijl ik in de zomer ben blijven steken. Benieuwd wat er gebeurt met die afstand in de toekomst.
Score:
77/100
Label:
AFM Records, 2021
Tracklisting:
- Heart of the Android
- In the Dawn of the AI
- Inferno
- Let the Fire Rain
- Instellar
- Alone in the Dark
- Black Hole
- Absolution for Our Final Days
- Hollow
- It Is Over
Line-up:
- Sebastian “Seeb” Levermann – Zang, keys
- Niels Löffler – Gitaar
- Dirk Meyer-Berhorn – Drums
- Steven Wussow – Bas
- Patrick Sperling – Gitaar
Links: