Ooh La La – Ooh La La
Bad Reputation, 2009
Je mag jezelf als band wat mij betreft gerust Ooh La La noemen en dan mag je je eerste cd ook gerust Ooh La La noemen, maar dat wil nog niet zeggen dat mijn eerste uitroep bij het beluisteren van deze cd “Ooh La La” was. Via het Franse label Bad Reputation bereikt mij dus de debuut-cd van deze Australische band. Ik weet zelfs niet zeker of de plaat op het eigen continent al is uitgebracht. Met googlen kom ik niet veel verder dan een demo met vier nummers van de cd die is uitgebracht en de belofte dat de cd zelf halverwege 2008 gaat uitkomen. Maar bevestiging daarvan is niet te vinden, evenals recensies. Des te vreemder dat de schijf dus hier opduikt met een briefje van het label. Ik begrijp het allemaal niet zo en wat nog belangrijker is, ik vind het allemaal niet zo daverend goed wat er op de cd te vinden is.
Ooh La La is afkomstig uit Sidney en werd twee jaar geleden opgericht. Tot nu toe zijn er twee EP’s uitgebracht en in 2008 was dus de debuut-cd klaar, die nu in Europa dus wordt uitgebracht. Daarnaast werd in Australié een flinke reputatie als live band opgebouwd.
Ze werden al the blackest white man’s band in Australie genoemd en dat slaat dan op het soul en blues gehalte in de muziek (en heeft dus niets met black metal te maken!). Persoonlijk heb ik de leeftijd om de muziek uit de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw ook daadwerkelijk in die tijd beluisterd te hebben en persoonlijk vind ik dat het geluid van Ooh La La op deze cd de sound van de vroege albums van Led Zeppelin benadert, alleen dan met wat meer rock ‘n’ roll en blues er in verwerkt. Hardrock, prog, rock ‘n’ roll en blues met een soul sausje, dat dekt de lading wel. Helaas zijn opname en productie van de cd Ooh La La bewust of onbewust van een kaliber dat maakt dat ik me terug in de zeventiger jaren waan, in mijn zolderkamertje luisterend naar de zelf opgenomen cassettebandjes op mijn zojuist van het geld van mijn krantenwijk aangeschafte cassettedeck. Dat maakt dat er voor mij ondanks het meer dan aardige gitaarspel en de grappige zang er weinig te genieten valt
Weinig nieuws onder de zon dus en weinig redenen om tot aanschaf aan te gaan. Een grappig plaatje met redelijk gevarieerde rock, die live misschien nog wel een bel doet rinkelen, maar op cd nauwelijks indruk maakt. Tijd voor een nieuwe poging, liefst met een wat betere productie.
Tracklisting:
- Free At Last
- Don’t Fight The Feeling
- You Gotta Move
- Lovin Hand
- I Am Who I Am
- Get On Yer Knees & Pray
- Yeah People
- When Water Turns To Wine
- Tonight Only
- Chop The Mutha Down
Line-up:
- Simon – Vocals
- Tony – Guitar
- Archie – Bass
- Steel – Drums
Links: