Oceans – Hell is Where the Heart Is, Pt 1: Love

Geschreven door op 20-01-2022 om 18:50.

Daar is Oceans weer! Eigenlijk is dat geen verrassing gezien het tempo waarmee de band nieuwe muziek uitbrengt. In 2019 werden nog twee EP’s in eigen beheer uitgebracht, waarna een jaartje later de eerste langspeler volgde onder de hoede van het grote Nuclear Blast. Vorig jaar brachten we nog verslag van de laatste uiting van deze Duits-Oostenrijkse formatie en nu is hier alweer het volgende werkstukje. Uiteraard zijn wij daar ook weer bij om verslag van te doen. De titel van dit schijfje doet vermoeden dat er meerdere delen onderweg zijn. We starten in ieder geval met liefde. Eens kijken of dat wederzijds is.

‘’All we know is just a drop. What we don‘t know is an ocean.’’ Diepzinnig hoor. Een oceaan is ook diep, dat is toevallig zeg. De muziek van Oceans is echter een stuk minder zweverig dan de eerste kennismaking die de band over zichzelf prijsgeeft op zijn website. Oceans maakt namelijk een hypermoderne mix aan nu-, death- en post-metal. Had ik al gezegd dat het geluid hypermodern is? Nee? Nou, het geluid is dus hy-per-mo-dern. Voor de één is dit wellicht een waarschuwing, voor de ander juist een reden om dit schijfje een kans te geven. Oké, ik ben aan het uitstellen merk ik. De reden hiervoor is, omdat ik hierna moet gaan vertellen dat deze vier nieuwe nummers me niet zo heel goed bevallen. En dat zit hem voornamelijk in het gebrek aan originaliteit.

Op dit schijfje krijgen we vier nieuwe nummers. De EP start met wat gesproken woorden op de intro Love. The Awakening brengt me vervolgens helemaal terug naar de hoogtijdagen van de nu-metal met een geluid dat sterk doet denken aan What Comes Around van Ill Niño. Op zich niks mis mee, maar dit klinkt me toch net even iets te bekend in de oren. Voor Sulfur heeft Oceans dan weer heel goed naar Slipknot geluisterd, zeker in de snelle gitaarpartijen. Maar ook de rustige tussensectie met hysterische screams lijken goed afgeluisterd te zijn. Op dit punt ben ik eigenlijk al dermate afgeknapt dat de afsluiter Skin totaal aan me voorbijtrekt.

En dat vind ik oprecht jammer. Eerder werk van de band kon me namelijk meer dan prima bekoren. Zeker de (tot op heden) enige langspeler The Sun and the Cold was een heerlijk plaatje, mede doordat het eerder genoemde geluid werd aangevuld met melodeath en wat zwarte randen aan de gitaren. Dit bracht een mooie combinatie tussen prettige herkenbaarheid en vernieuwende elementen. Dit eerste deel van, wat wellicht de volgende langspeler moet gaan worden, weet dus helaas nog niet te overtuigen. De liefde is even bekoeld. Hopelijk wordt dat in deel twee helemaal goed gemaakt.

Label:

Nuclear Blast Records, 2022

Tracklisting:

  1. Love (Intro)
  2. The Awakening
  3. Sulfur
  4. Skin

Line-up:

  • Timo Rotten – Zang, gitaar
  • Patrick Zarske – Gitaar
  • Thomas Winkelmann – Basgitaar
  • J.F. Grill – Drums

Links: