Obsidian Tongue – The Stone Heart

Geschreven door op 19-02-2024 om 13:25.

In 2013 schreef collega redacteur Bart Alfvoet nog over het laatste volwaardige album A Nest of Ravens in the Throat of Time van het Amerikaanse Obsidian Tongue. In eerste instantie horen we introspectieve black metal die ergens het midden weet te houden tussen Cascadian black en meer Canadees geaarde black metal. Zoals de heer Alfvoet al schreef een kruising in het verlengde van een band als Wolves In The Throne Room en een aantal progressieve post-blackmetalbands uit Noord-Amerika – ik denk dan zelf bijvoorbeeld aan een band als Yellow Eyes, al schuren die ook wel tegen het Cascadian gebeuren aan -. Enfin, laat ik eens ophouden met het stempeltje te drukken.

Als gevolg van de wereldwijde lock-down werd het touren in 2020 ter ondersteuning van het laatste album Volume III geschrapt en zonk de band weg in enige geïsoleerde activiteit. Inmiddels weten we dat daar de mooiste, heftigste of meest afschuwelijke (muzikale) dingen uit voort kwamen. Deze EP met de titel The Stone Heart die uit drie nummers met een gezamenlijk duur van negentien minuten bestaan is hiervan ook een resultante. De band bestaat feitelijk uit een duo, de drummer Raymond Capizzo die zijn livekunsten bij Panopticon laat horen en de gitarist/vocalist Brendan Hayter.

 
Vooropgesteld, de man die de drumvellen aantikt, molesteert en continu in een indrukwekkend tempo beroert kan er wat van. Na een nog enigszins rustige inleiding met zuivere gezangen, komen de heren goed op stoom tijdens het eerste – tevens titelnummer – van deze EP. Tijdens het middengedeelte weten de heren ook op vrij indrukwekkende wijze te temporiseren, waarbij we een behoorlijk emotionele en beklijvende passage kunnen ontwaren. Dit blijft zo tot het einde aanhouden. Winter Child laat nog meer bombastisch drumspel op de voorgrond horen en doet in zijn beginfase door de wat etherische zuivere zang aan jaren ’80-muziek denken. Het lange nummer doet verder nogal melancholiek en nostalgisch aan. Na een dikke vier minuten trekt het duo plots alles uit de kast onder andere door het speeltempo flink op te voeren. De vocalen klinken hierbij gestoord en allesverzengend. De ideeën leiden niet tot een heel erg vaste structuur, wat de vastgeroeste luisteraars nogal zal opbreken. Het goede nieuws is dat deze luisteraars tijd vrij kunnen maken voor het andere plaatwerk. De post-black- en zwartgeblakerde progressieve medemens mag zich hier op stuk slaan.

Dat gaat vast lukken, want ook het laatste, aanzienlijk kortere instrumentale Bear at the Tree of Light past als een jas met de juiste snit, met andere woorden; als gegoten dus. De rammelende drums in de beginfase, grillige gitaren en fijne melodieën die samenkomen in een soort melo-jazzy-cadans overtuigen mij wel degelijk. Helemaal wanneer het nummer na een soort spacey-effect op geweldige wijze openbreekt. Ik zou dit haast de meest artistieke EP van de laatste paar jaar durven te noemen. En nu maar hopen dat het tweetal geen nieuwe lock-down nodig heeft om het volgende volwaardige album te componeren.

Label:

Eigen beheer, 2024

Tracklisting:

  1. The Stone Heart
  2. Winter Child
  3. Bear at the Tree of Light

Line-up:

  • Raymond Capizzo – Drums
  • Brendan Hayter – Gitaren, vocalen

Link: