Ik schreef onlangs in een review dat het lijkt alsof nu-metal aan een revival bezig is. Dat dit niet altijd een positieve ontwikkeling hoeft te zijn bewijst het Spaanse Nukore. Ik was niet bekend met de band , ondanks dat Getting Lost alweer het vijfde album van de band is. Dat heeft ook een reden: de muziek. Want die is gewoon niet zo best.
Eerst de band. Nukore komt uit Baskenland en maken een gepatenteerde mix van jaren negentig Roadrunner-muziek en nu-metal. Beetje Biohazard, beetje Life of Agony, beetje Korn. Maar dan meer goed.
De teksten komen rechtstreeks uit de “tough guy hardcore generator”. Uiteraard is iedereen een “motherfucker” , moet je je leven in eigen handen nemen en zijn de heren bedrogen door jan en alleman.
Het is proza dat het goed doet bij met testoren gevulde gorilla’s of puberende hangjongeren. Deze band bestaat al sinds 2004. Je zou verwachten dat de band met het ouder worden wel wat nuttigere zaken te melden zou hebben. Het meest erge, of verrassende, is dat dit alweer het zesde album van deze mannen is. Kortom: ik denk dat albumevaluatie geen vast agendapunt is op de bandagenda.
De muziek gaat namelijk alle kanten op. In opener Amazombies schiet de band uit de startblokken met clichématige nu-metalriffs, om het nummer vervolgens te laten ontsporen door het tempo te verlagen om ruimte te bieden aan zanglijnen die waarschijnlijk uit de prullenbak van Life of Agony ten tijde van River Runs Red komen.
Gedurende het album lijken deze Spanjaarden dezelfde riff keer op keer te herkauwen. In de nummers My life My Choice, Shame on the Dog en Seed of Pain worden de midtempo stukken telkens gevuld met archetypische nu-metalriffs die nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn.
Daarnaast wil Nokure veel te veel ideeën kwijt in één en hetzelfde nummer. Een goed voorbeeld daarvan is Seed of Pain. Dit nummer kent meerdere tempowisselingen die zonder vloeiende overgangen achter elkaar zijn geplakt. Hierdoor springt het nummer alle kanten op. Het gaat van hardcore tot slepende riffs, maar de overgangen zijn zo abrupt dat het nergens lekker loopt.
The Cage kent vervolgens een solo die volledig uit de lucht komt vallen en totaal niet bij de muziek die geboden wordt past. Niet qua overgang, niet qua plaatsing en ook niet qua productie. Het knalt zo schel uit mijn speakers dat ik gelijk het volume naar beneden draaide uit angst voor acute migraine.
Het doet allemaal wat geforceerd aan. Het geschreeuw, de cleane zang, de raps, de teksten.
Soms is het beter als een band alleen muziek uitbrengt voor vrienden en de wereld daar niet verder mee lastig valt. Getting Lost is daar een prima voorbeeld van.
Score:
35/100
Label:
Eigen Beheer, 2022
Tracklisting:
- Amazombies
- Pharmafia
- My Life, My Choice
- Revolving Door
- Shame on the Dog
- Seed of Pain
- The Cage
- Be Honest
Line-up:
- Aitor Asso – Zang
- Unai perales – Basgitaar, zang
- Rafael Battaglia – Drums
- Ander Martinez Olaskoaga – Gitaar, zang
Links: