Napalm Death – The Code Is Red… Long Live The Code

Geschreven door op 18-04-2005 om 08:59.

Napalm Death – The Code Is Red…Long Live The Code
Century Media, 2005

Ik blijf me verbazen over de productiviteit van het legendarische Napalm Death; Century Media zal binnenkort het elfde full-length album, voor het eerst sinds tijden zonder medewerking van gitarist Jesse Pintado, uitbrengen. De band met zo veel materiaal op naam lijkt opnieuw te zoeken naar tevredenheid van de old-school fans. De ‘cover-voorganger’ Leaders, Not Followers part II bood, naar mijns inziens, weinig bevrediging voor de die-hard fans. Dit verklaart wellicht de omslag naar de ouderwetse ‘punky’ invloeden op het nieuwe The Code Is Red…Long Live The Code. Het algehele gevoel dat de nieuwe langspeler bij mij roept komt het meest in de buurt van het gevoel dat ik had bij het uit 1990 afkomstige, door Earache uitgebrachte, Harmony Corruption. The Code Is Red…Long Live The Code zou ik dan ook meer een mix van Scum(1987) en Enemy Of The Music Business (2001) noemen.

Naar een band als Napalm Death luister ik graag wat kritischer dan band die hun tweede plaat uitbrengt. Langspeler nummer elf schept natuurlijk hoge verwachtingen. De plaat lijkt een verzameling van diverse tevredenstellingen jegens verschillende doelgroepen met als onderliggende gedachte dat de die-hard fan zich kan vinden in alle nummers.

Waardering van de die-hard fans is natuurlijk geen verkeerd streven. Echter zelf ben ik uitgekeken op de zogenaamde ‘ouderwetse invloeden.’ Ik kan me ongelooflijk ergeren aan de hardcore-achtige zang, zoals in het nummer The Great And The Good. De tweede stem van Dead Kennedys’ zanger Jello Biafra ervaar ik als een ware afknapper. De medewerking van Jeff Walker (Carcass) en Jamey Jasta (Hatebreed) mogen niet onvermeld blijven. Ik vind dat Jamey Jasta het prima doet bij Hatebreed, maar zijn bijdrage vind ik enigszins ongepast bij het legendarische Napalm Death. Daarentegen zal Jeff Walker de harten van Carcassfans wellicht sneller laten kloppen.
Het lijkt wel alsof ik Napalm Death hier heb moeten betrappen op verveling: Een band van dit statuur heeft naar mijn mening echt geen hulp nodig van een gastzanger om het werk interessant te houden.

In bijvoorbeeld All Hail The Grey Dawn komt daarentegen ‘het gewenste Napalm Death-geluid’ weer tevoorschijn, hier kan ik dan weer uiterst van genieten.
Het gitaarwerk en de zang in de eerste minuut van Strading Purposefully Backwards vind ik weer een voorbeeld van Napalm Death, die te veel leunt op de ‘hardcorefeel’ om deathmetalfans nog te kunnen plezieren.
In Morale, de één na laatste track van The Code Is Red…Long Live The Code, neemt de band al flink gas terug in een zekere ‘doomy sfeer.’ Dat vind ik wat vreemd: Napalm Death legt de accenten op ouderwetse hardcore, waar is de pure grindcore? En dan een doom-achtige track aan het eind van de cd plaatsen… Daar zet ik toch echt mijn vraagtekens bij.

Metalheads die op zoek zijn naar hardcore versus deathmetal kan ik sterk aanraden om The Code Is Red…Long Live The Code een plekje te geven in de cd-kast. De productie is glad gestreken, waardoor Napalm Death een deel bruutheid inlevert, in tegenstelling tot mijn verwachtingen.

Tracklist:

  1. Silense Is Deafening
  2. Right You Are
  3. Diplomatic Immunity
  4. The Code Is Red…Long Live The Code
  5. Climate Controllers
  6. Instruments Of Persuation
  7. The Great And The Good
  8. Sold Short
  9. All Hail The Grey Dawn
  10. Vegetative State
  11. Pay For The Privilege Of Breathing!
  12. Pledge Yourself To You
  13. Striding Purposefully Backwards
  14. Morale
  15. Our Pain Is Their Power

Line up:

  • Vocals: Mark “Barney” Greenway
  • Guitar: Mitch Harris
  • Drums: Danny Herrera
  • Bass: Shane Embury

Links:

Napalm Death Official
Century Media