Naglfar – Téras
Century Media Records, 2012
Zweden, het mekka van de melodische zwarte markt, brengt er opnieuw ééntje in de spotlight. Met Téras laat Naglfar weten dat ze nog steeds bruist met leven, enkel is het voormalig vijftal wel ingekrimpt tot een trio. Leuk wel dat er eens een vervolg komt op dat hooggeplaatste Harvest van 2007! Stiekem was ik al te vinden voor diens voorganger Pariah, maar met de laatste release leken de losse eindjes afgeknipt te zijn en bleef er een lekker beukend, diepgaand geheel over, maar met daarnaast nog steeds een open karakter voor catchy deuntjes en ritmische afwisseling.
Aan die gitaren hoor je het al dat de formule van vijf jaar terug gewoon verder klinkt, je zou haast gaan zeggen dat Naglfar teert op riffs die ze al eens gebruikt heeft. Wat echter wel erg verschilt bij deze Téras is dat de beukende stijl uit het verleden eerder heeft plaatsgemaakt voor een trager ritme. De stijl van de laatste platen dus, maar waar voor drie kwart van de tijd een slepende houding wordt aangenomen, zowel vocaal als instrumentaal. Goed, sommige zaken klinken echt schitterend op die manier: de intro Téras toont al meteen aan welke maat wordt vastgelegd, en afsluiter The Dying Flame of Existence sluit de plaat erg mysterieus af. Het is enkel jammer dat die stukken zo enorm langgerekt klinken.
Toch is er ook ruimte voor snelheid: Pale Horse of Invoc(H)ate blazen zoals dat ooit nog gebeurde met solo’s en de notenpartij op leadgitaar die het plaatje die episch-melodieuze toets geven, al moet dat wat gerelativeerd worden in verhouding met wat vroeger op je bord kwam: het is technisch allemaal nog wel goed, maar de hangende melodieën hebben toch niet meer de kwaliteit die ze vroeger hadden (of ik ben deze stijl gewoon beu) en op dit nieuwe ritme dat de kop opsteekt, lijkt het alsof ze langer doorklinken en dreigen te vervelen. The Monolith heeft misschien een sterke melodieuze onderlaag, vooral dan de tweede helft van de track, maar het komt allemaal zo geforceerd traag over. Met Come, Perdition, het betere lied op deze Téras, voelt het allemaal echter wel al wat beter aan: rollende basdrums, de beste melodieën van de gehele plaat, een perfect rustpunt en wederom een knappe opbouw.
Het heeft niet het niveau van Harvest, zelfs niet dat van Pariah of Sheol in mijn ogen, maar het is wel leuk dat Naglfar eens experimenteert met een andere insteek. Nu nog wat meer afwisseling, wat meer sensatie, en wat meer creativiteit binnen het gitarenspel. Als je melodieuze metal maakt dienen je gitaarlijnen het publiek mee te trekken, of mee te sleuren nu de band deze nieuwe weg induikt. Daar is nog wat werk aan, maar bepaalde fases op deze plaat getuigen ervan dat het de goede weg opgaat.
Tracklisting:
- Téras
- Pale Horse
- III: Death Dimension Phantasma
- The Monolith
- An Extension of His Arm and Will
- Bring Out Your Dead
- Come, Perdition
- Invoc(H)ate
- The Dying Flame of Existence
Line-up:
- Kristoffer Olivius – Vocals
- Andreas Nilsson – Guitars
- Marcus E. Norman – Guitars, Bass, Keyboards
Links: