Nae’blis – Confusion & Apathy – In The Fog Of A Surreal Daydream
GM Music, 2010
Oké, niet iedereen is blij met mijn bestaan. Moreel onderbouwd gedrag is geen automatische zaak in mijn levensloop. Wippelgem ondervond recent mijn entree van 180 kilometer per uur in de dorpskern en de lokale garagehouder wreef zich in de handen toen ik alweer mijn schokdempers naar de eeuwige schokdempervelden reed aan de kerk van Kemzeke. De mensen uit datzelfde dorpje kwamen met de schrik vrij, maar dat gaf uiteindelijk wel zin aan hun nietige leventje. Dat deed ook Sketches of Reality van deze Zweedse band, in 2007, aan enkele black metal fans. Tja, het is zo relatief als je het zelf ervaart zeker? Gelukkig kwam er een opvolger in het Zweedse verhaal en heb ik weer materie om over te palaveren.
Pseudo-intellectuele beats en een hoop tsjingel-tsjangel met akoestische gitaren en veel geneuzel. Dit is shit waar zelfs een überdecadent gothbeatbandje als Apotygma Berzerk zijn neus voor zou optrekken. Wat een contrast met de vreselijk neerslachtige black metal van het vorige album waarmee Nae’blis drie jaar geleden menig luisteraar de mentale dieperik in duwde. Een vreselijk geval van stijlbreuk is het geworden. En weet je wat, deze band is geen alleenstaand geval. Het lijkt wel alsof er plots een horde aan suïcidale/nihilistische black metal-muzikanten is opgestaan, individuen die denken dat ze kwalitatief hoogstaande muziek ten berde kunnen brengen. Niet dus! Een bende omhooggevallen straatmuzikanten zijn het, die bij hun leest moeten blijven. Wellicht willen ze ook wat meespelen met de nieuwelingen die vanuit andere “post”genre’s de black metal scene in komen gekropen, maar zo werkt het niet. Je kunt een pedofiel normale porno laten kijken, maar in de meeste gevallen krijgt hij er geen harde van.
De tracks zijn Romeins genummerd en zelfs dat verdienen ze niet. Dit is namelijk zo vergankelijk als uw laatste toiletbezoek en het laat nog minder sporen na. Mateloos pretentieus, de moeite niet waard. Hypothermia is aan iets begonnen waar we ons nog aan zullen ergeren. Nog storender dan de laatste V.E.G.A., kort samen te vatten als Varg-gevangenis-muziek. Een heel erg slechte imitatie van Diabolos Rising. Overslaan, ik gebied het u! Beste nummer: IX.
Tracklisting:
- I
- II
- III
- IV
- V
- VI
- VII
- VIII
- IX
- X
Line-up:
- Magnus Wohlfart – alles
Links: