Verandering van spijs doet eten. Dat spreekwoord kent u toch wel? Zo probeer ik mijn muzikale leven interessant genoeg te houden door er zo nu en dan wat afwisseling in te gooien. Alleen maar black en death metal luisteren gaat me niet zo snel vervelen, maar toch. Soms dan knaagt er wat aan mijn ziel en moet ik daar wat mee. Ik ga dan op zoek naar aardige progressieve metal, symfonische metal of gothic. Oude liefdes roesten niet, om nog maar eens een cliché gezegde er tegenaan te gooien.
Tijdens de begindagen was ik erbij, de start van het toen nog onbekende Within Temptation, After Forever en later Epica. De combinatie van zware grunts en sopranenzang heeft mij vaak in vervoering weten te brengen. En nu stuit ik anno 2023 op het debuutalbum Celestial Vision van het Griekse Mystfall. Een band die het ongetwijfeld vijfentwintig jaar geleden uitstekend had gedaan. Past het geluid nog in de huidige tijdsgeest? De Griekse formatie laat immers een theatrale variant horen van symfonische gothic metal. Lees hieronder maar eens verder om daar achter te komen.
De invulling van het negental aan nummers op dit album is zoals verwacht bijzonder melodramatisch van aard. Toetsenwerk, koorgezangen, epische gitaarriffs en keyboardpassages hebben hier allen een aandeel in. Maar we horen ook blazers passeren onder andere tijdens het relatief rustige Silence, waar dame Trikoglou met meerdere overlappende zanglijnen schittert als een heldere ster in de donkere nacht. U bent toe aan wat ruiger gitaarwerk, stampende drums en zinderende keyboardlijnen? Probeer het opvolgende Kings of Utopia eens. De ruwe grunt wordt hier ook eens kortstondig ter afwisseling ingezet. Maar ook het titelnummer Celestial Vision laat een krachtig(er) geluid horen. Progressieve elementen horen we terug gedurende het emotionele en beklijvende Moral Compass in de vorm van een passage met computerachtige stem. The Balance of Time is het langste nummer en een typisch epos uit een sprookjesverhaal. Pure symfonische gothic, waarbij er meer ruimte is overgelaten voor de grunts van mijnheer Mexis. En toch overheerst hier ook de liefelijke aanpak door heel doelbewust instrumenten in te zetten ten faveure van de sopraan. We komen tot de conclusie dat het geheel dan ook wel heel uitgedacht aanvoelt, maar wanneer er dan plotsklaps een geweldige gitaarsolo hoorbaar is, vergeven we dit de band onmiddellijk. Tot slot is het einde van het nummer waarbij de grunts en sopraan elkaar overlappen heerlijk meeslepend.
De overige nummers die ik in deze recensie niet heb besproken zijn qua niveau zeker niet minder, maar ik heb er een aantal nummers ter beschrijving uitgelicht. Of deze muziek nog relevant is binnen de huidige tijdsgeest, blijft ook echter een kwestie van smaak. Persoonlijk vind ik het heerlijk om mij eens mee te laten voeren op nostalgische vleugels, ook al is het maar ter afwisseling. Kwalitatief gezien kom ik er nu niet onder uit om Celestial Vision hoog te waarderen. Hopelijk begrijpt u na het lezen van deze recensie waarom. Zo niet, dan is symfonische gothic metal, zeg maar, niet zo uw ding…
Score:
86/100
Label:
Scarlet Records, 2023
Tracklisting:
- Resisting Heaven (Intro)
- Celestial Vision
- Centuries
- Endless
- Silence
- Kings of Utopia
- Moral Compass
- The Balance of Time
- Freedom Path
Line-up:
- Marialena Trikoglou – Vocalen
- Kostas Mexis – Vocalen
- Panagiotis Leontaritis – Gitaren
- Dida Racotoarison – Keyboard
- Antonis Desousis – Bas
- Manos Agouridis – Drums
Links: