My Dying Bride – A Line of Deathless Kings
Peaceville – 2006
De nieuwe My Dying Bride reviewen, geweldig, er zijn nog maar weinig
genres waarvan de iconen van dat genre nog actief en productief zijn. Wat voor
een recensist zowel een zege als een vloek is, je weet immers dat je een
kwaliteitsproduct op je bordje voorgeschotelt krijgt, maar de lezer verwacht wel
wat meer van een review van dit album dan van een review van Sjek sjek en de
vloeitjes uit Lutjebroek. Maar ach, het houdt je van de straat dus doen we
maar eens een poging.
My Dying Bride is voor velen en ook voor mij een band die de
introductie was tot de doommetal, albums als As the Flower Withers en
Turn Loose the Swans staan in menig metal kastje een welverdiend plaatsje in
te nemen. Gedurende de jaren is de sound licht veranderd, de zwaardere
(death)metalinvloeden zijn wat meer naar de achtergrond geschoven, de
melodramatische invloeden zijn wat belangrijker geworden. De zang is meer
richting clean geschoven en de grunts worden steeds meer sporadisch toegepast.
Er werd een keer flink geëxperimenteerd op 34.788%… complete
waarna er toch aardig wat mensen waren die wat vraagtekens bij de toekomstige
koers van My Dying Bride plaatsten. De drie studio-albums na dit
experiment lieten weer een "normale" My Dying Bride horen die toch wel
het een en ander in sound aangepast hadden, de meningen daarover liepen wederom
flink uiteen. Ikzelf was zeer onder de indruk van The Light at the End of the
World, maar The Dreadful Hours en Songs of Darkness, Words of
Light pakten me daarna weer stukken minder, menigeen had precies de
omgekeerde mening. Wat het inmiddels ruim zestien jaar bestaande Engelse na deze
drie albums zou gaan doen was denk ik voor veel liefhebbers de grote vraag van
dit jaar. Eind augustus werd het artwork bekend gemaakt, en aan de hand daarvan
meende ik al te zien dat de band anders te werk was gegaan.
Nu de promo inmiddels een paar honderd keer de verschillende cd-spelers in
huize Hendriksen van binnen gezien heeft, kan ik wel zeggen dat ik zeer
aangenaam verrast ben door A Line of Deathless Kings. Ten eerste heeft
My Dying Bride weer een ouderwets groeialbum gemaakt, bij de eerste paar
luisterbeurten kon ik moeilijk een mening vormen over deze plaat. Grote
blikvangers zijn de zang van Aaron, een grotere aanwezigheid van de
toetsen en een wat innovatiever spel.
Vond ikzelf dat Aaron op The Dreadful Hours en Songs of
Darkness, Words of Light een vermoeide indruk achterliet, op dit nieuwe
album klinkt hij mijns inziens als herboren. Zijn cleane zang is met grote
sprongen vooruit gegaan, hij varieert veel meer in toonhoogte en het lijkt er
veel meer op of hij zelf geëmotioneerd raakt van de teksten die hij zingt. De
grunts zijn niet geheel verdwenen, een nummer als bijvoorbeeld The Blood, The
Wine, The Roses eindigt met een stevig ouderwets stuk MDB-grunts, in
het nummer One of Beauty’s Daughters gebruikt hij een grunt als
geluidseffect wat wederom die bevlieging laat horen. Verder wordt er gebruik
gemaakt van dubbele partijen waarbij de tweede stem een Aaron laat horen
die je nog nooit eerder gehoord hebt
Al jaren heeft My Dying Bride een toetsenist in de gelederen die
eigenlijk meestal amper hoorbaar is, ook op dit album hoef je niet bang te zijn
voor irritant gepiel, maar er wordt wel meer gebruik gemaakt van de expertise
van Sarah Stanton, die deze plaat op met name de donkerste stukken de
muziek een extra, soms bijna onhoorbaar, zetje geeft.
Iemand wees mij erop dat er invloeden van het experimentele 34.788%…
complete album te horen zouden zijn, na de eerste paar luisterbeurten
verklaarde ik hem nog voor gek, maar door die twee albums eens naast elkaar te
leggen hoorde ik inderdaad dat er de gitaristen zich wat breder opgesteld
hebben, hiermee de rest van de band meeslepend in stukken die je niet verwacht,
maar dit toch onmiskenbaar My Dying Bride zijn. Puntje wat me hierin
opvalt zijn de drums, ingespeeld door John van The Prophecy onder
begeleiding van intussen ex-drummer Shaun Taylor-Steels. Ik hoor ook hier
een grotere speelvreugde en vrijheid, op vorige werkjes vond ik de drums vaak te
klinisch en ongemotiveerd klinken, nu klinkt het lekker fris, afwisselend en op
en top deathdoom (En horen wij daar bijna een blastbeat aan het einde van het
album?).
Als ik dit album moet vergelijken met andere albums van My Dying Bride,
zou ik denk toch het meeste wijzen richting The Angel and The Dark River,
redenen hiervoor zijn dat ook dat een ontzettend groeialbum is wat mij zelfs nu
nog elke keer beter klinkt, en dat album ligt tussen de albums Turn Loose the
Swans, het eerder genoemde 34.788%… complete met een productie die
weer stamt uit de periode van de vorige drie studio-albums.
Dan het punten geven, wat doe je met een band die al ruim zestien jaar lang
de crème de la crème, het neusje van de zalm, de top of the bill is, en die dan
nog steeds een album weet uit te brengen, vol met nummers die vanaf de eerste
tot de laatste tel boeien, een album waarop ze zich nog steeds weten te
verbeteren, een album waarop ze een genre wederom verbreden zonder
ondefinieerbaar te worden? Een band die een album kan creëren waarop ze hun oude
streken opnieuw tentoonspreiden op een nieuwe fenomenale wijze? En dat allemaal
verpakt in een werkelijk schitterende hoes? Hoe zeer ik het ook probeer te
vermijden, ik kan geen andere conclusie trekken ….
Tracklist:
- To Remain Tombless
- L’Amour Detruit
- I Cannot Be Loved
- And I Walk With Them
- Thy Raven Wings
- Love’s Intolerable Pain
- One of Beauty’s Daughters
- Deeper Down
- The Blood, The Wine, The Roses
Line-up:
- Aaron Stainthorpe – vocals
- Ade Jackson – bass
- Andrew Craighan – guitar
- Hamish Glencross – guitar
- Shaun Taylor-Steels – drums
- Sarah Stanton – keyboards
Links: