Mono – The Last Dawn / Rays of Darkness
Pelagic Records, 2014
Een dubbele verrassing kregen we dit jaar van het Japanse Mono. Een dubbele opvolger van For My Parents uit 2012, die sinds eind oktober te vinden is in de rekken van de platenboer. De albums zijn apart verkrijgbaar, maar werden ons toegestuurd in de dubbele variant. The Last Dawn telt een goede vijftig minuten, Rays of Darkness doet daar nog een half uur bovenop.
Dan wel in tijdsduur veel korter, maar wel een pak moeilijker om te verteren als je het mij vraagt. Rays of Darkness wordt bestempeld als de meest duistere plaat van deze Japanners, zonder orchestrale instrumenten. Moeilijker, maar daarom niet minder mooi. De atmosferische gitaartrippels zitten er nog steeds in, maar de kalmte in de atmosfeer wordt dreigender geladen. De bijdrage van de trompet op Surrender past prima in dit wazige en diepgaande sfeertje. Wat me iets minder ligt zijn de vocalen van Tetsu Fukagawa (Envy) op The Hand That Holds The Truth. Mono kan deze boodschap uitstekend, in ieder geval veel beter, overbrengen op instrumentale wijze. Die bewolkte stiltes en dreigende momenten zijn geen constanten op deze tweede plaat, want nog steeds is het werk van Mono voorzien van adembenemend mooie gitaarstukken en een pracht van een opbouw.
Vergeleken met dat laatste half uur zijn de eerste vijftig minuten zweverig genieten. Dag en nacht, yin en yang. Dat is misschien het doel geweest van deze dubbele editie, waarbij de band haar composities door wat filters laat vallen en het concentraat op meesterlijke wijze heeft gegoten in twee platen. The Last Dawn presenteert dan het lichtere segment van de band waar atmosferische hoogtes, emotionele gitaar- en pianopartijen en diepgaande structuren een pracht van een product leveren.
Ik kan op dit yin-en-yang-product geen score plakken, maar neem het van me aan dat dit weer pure klasse is. The Last Dawn is het type shoegaze en atmosferische rock van Mono waar je eender welk moment kan van genieten. Het donkere segment heeft nog altijd een duidelijk stempel van deze Japanners en past op die manier wel bij de lichtere helft, maar sommige stukken zijn moeilijker. Los van die geforceerde zanglijn blijft het echter een verdraaid diepgaand en donker werkje. Bart kan dus weer gaan wenen.
Tracklisting The Last Dawn:
- Land Between Tides Glory
- Kanata
- Cyclone
- Elysian Castles
- Where We Begin
- The Last Dawn
Tracklisting Rays of Darkness:
- Recoil Ignite
- Surrender
- The Hand That Holds The Truth
- The Last Rays
Line-up:
- Takaakira Goto – Gitaar
- Tamaki – Bas
- Yoda – Gitaar
- Yasunori Takada – Drums
Links: